Aparte RPG: Lovely world

((Francis, Ik ga je waarschuwen voor Nicole's woedenaanval xD Ze wilt dat je langer post dan drie regels -kucht- don't hit the messenger >.>))

Dakota keek Ryan droog aan. "Ik zei toch dat we een tyfusradio moesten kopen!" Zei ze, ze maakte een hopeloze beweging met haar handen. "Sorry.." Mompelde Ryan schuldig. "Je bent ook altijd bezig met die camera!" Riep Dakota. Dakota had wel eens haar momentje, Dan kon ze boos worden om de kleinste dingetjes. "Relax, Doka, Relax!" Zei Ryan, hij zuchte. "Sorry about that.." Zei Ryan op een Amerikaanse toon.

((eh dat waren drie regels.. Ongeveer.. Op m'n iPod wel igg..))

Jea keek verbaasd naar Lilly. De radio.. Wat was er dan op de radio? "eh.. hoezo? Wat was er dan te horen?" bemoeide hij er zich nu mee. Waar was hij in hemelsmaam in belland. Hij had gewoon thuis moeten blijven, dan was het ook niet zo'n rare dag geweest vandaag.
Cherry-an liep zuchtend door het park. Ze wist niet waar ze mee bezig was. Ze liep hier maar doelloos rond. Hopend op wat? Een teken..? Een teken van een zombie..? Of een teken van boven? Misschien wel van beide.. Ze beet even op haar lip en keek toen weet voor zich uit.

((OOC: Stiekem wil jij dat ook hoor jenni >___<'))

Lilly schudde haar hoofd naar de grond gericht, een kleine grijns sierde haar gezicht. Ze herkende zich in de kleine ruzie, die hadden Elliot en zij ook heel vaak gevoerd alleen ging het dan om andere dingen. Toen keek ze even naar Elliot, zijn ogen stonden nog steeds wat afwezig. Ze zwaaide voor zijn ogen. ''Elliot? Blijf je er bij?'' Elliot schoot uit zijn afwezigheid en keek Lilly verward aan, ''Hé watte?'' ''Je bent wat afwezig?'' ''Waar denk je aan?'' ''Niets,'' Lilly trok haar wenkbrouw op. Elliot keek naar Ryan en de nog onbekende jongen. ''Dus... jullie fotograferen allebei?'' vroeg hij, aangezien ze beide een camara om hun nek hadden. Lilly keek even naar Dakota, Ryan fotograferde haar als model. Lilly begreep nooit iets van dat model staan, de glimlachtte altijd fake. Waar ze overigens soms best goed in was. Maar de laatste tijd niet meer, ze werd te depri als ze dacht aan Levi. Zachtjes beet ze op haar onderlip. Waar zou hij zijn? Ze miste hem enorm. Ze wist nog dat ze vaak gingen voetballen. Een grijns sierde haar gezicht. Ja, voetballen dat had ze lang niet meer gedaan. De voetbal wedstijd van Levi wist ze nog goed. Haar moeder die volgens haar echt uit de middeleeuwen kwam wou dat ze jurkjes droeg en dure merkkleding maar Lilly verknipte het naar aparte outfit's. Ze iwst nog goed dat haar moeder haar opgaf voor cheerleaden en voor ballet. De grove teksten die uit haar mond kwamen tijdens de voetbal wedstrijden. De tegen partij werd altijd boos op haar. Ze vond het geweldig om er aan terug te denken. Het waren mooie tijden. Maar die tijden waren voorbij, ze leefde nu in een tijd dat haar geliefde tweeling broer, ouders en andere broers zombies waren. Nouja van 1 broer hoorde ze gewoon niets meer sinds hij was studeren in Italie. Ze schrok op toen de nog onbekende jongen tegen haar sprak, ''O niets hoor, alleen dat er nog andere mensen leefde voor injectie's een huis waar zombies niet komen en niet weten dat er iemand leefd daar en voor voedsel. Meer niet, een soorrt noodoproep maar geen van alle heeft hem beantwoord of is uberhaüt naar de plek geweest waar we zowat elke dag stonden.'' zei Lilly iets wat aangebrand.

((Teehee stiekem wel c:))

Dakota glimlachtte nooit. Ja, misschien als Ryan haar sprak, Dan wel. Ze rilde, En keke wat afwezig naar beneden. Die man.. was zo verschrikkelijk.. Hoe hij haar mishandelde, En misbruikte. Het was verschrikkelijk. En toen ze 11 werd begon het al. Wat die man haar allemaal had aangedaan, was onvergetelijk. Al wou ze het zo graag vergeten, Die beelden kwamen steeds in haar op. Ryan's vader.. Een verschrikkelijke man. Maar dat veranderde niet d eliefde die ze voor Ryan had. Sinds dat ze in de box lagen dealde Ryan's vader met Dakota's moeder, en zo leerde de twee peuters elkaar kennen. Op Dakota's 9de verjaardag, Stierf ze. Op haar verjaardag. het was een dag die ze nooit zou vergeten. Vanaf die dag Moest Dakota bij Ryan en zijn vader wonen, Ryan's vader was een jonge man. Op zijn 17 kreeg zijn vriendin een kind, die hij moest verzorgen. Ryan was dat kind. tot Dakota 19 was, heeft de man haar aangerand, mishandeld.. En geestelijk gekwetst. Toen nam Ryan de grootste stap; het verleden achte rje laten en een nieuw leven beginnen. Ryan nam Dakota mee naar een andere stad.. Een stad waar later de Chaos van nu uitbrak.. Deze stad dus.

"ik.. Ik heb helemaalniet van die melding gehoord.." begon Jea. Hij slikte even. Zou het besmettelijk zijn? Kon hij de injectie nog ergens halen? En waarom wist hij er niet van? Al die vragen spookt rond in zijn hoofd. Maar dit was niet het juiste moment. Nee, hij moest nu kalm blijven. Dat was het beste.
Cherry-an keek even achter zich. Ze zag 'de groep' nog staan. Ze wist niet waarom, maar het stak erg om hen daar zo te zien. Met z'n alle bij elkaar. En zij? Zij had niemand. En het was haar eigen stomme, koppige schuld. Maar ze kon er niets aan doen. Zo was ze gewoon. Of althans, zo was ze geworden. Avril.. spookte het door haar hoofd.

Lilly keek naar Elliot toen de onbekende jongen sprak. ''Onmogelijk,'' zei Elliot. Lilly trok haar revolver en richtte die op Jea. Hij moest besmet zijn, de lucht zou zijn longen moeten aangetast hebben en door longen naar het bloed, het bloed naar de hersenen. je had maximaal 6 dagen totdat je helemaal veranderde in 1 van hen. ''Liggen! Nu!'' sprak Lilly fel, ze stond niet toe dat er nog een mens veranderde in zo'n ding. Ze keek naar Elliot, ''Rugzak, nu.'' sprak ze. Elliot knikte en begon te rommelen in zijn rugzak, hij haalde een naald te voorschijn. Lilly keek naar Jea, ''Sorry, maar we moet deze regelmaat nemen.'' sprak Elliot. ''Niets sorry, liggen, nu!'' sprak ze. Haar revolver was op hem gericht. Hij moest een injectie krijgen zo niet werd hij één van hen. Als hij niet wou schoot ze hem neer. Want dan was het er maar 1 minder. Je kon niets anders doen in deze wereld.

Dakota keek geschokt naar de twee. "Rustig.. hey.. Eh.." Ze wist niet wat ze moest doen, of zeggen. Ze vond het een beetje zielig voor Jea. Maar het moest gewoon gebeuren. Ze keek naar de naald, Ze haatte het altijd van die injectie.. Het was verschrikkelijk. Ze slikte, En bekeek Jea. Daarna rilde ze. Het was koud, maar wat wou je ook als je in een korte broek stond en een wijd shirt, En op je blote voeten. Dat alles had ze gedaan voor Ryan, omdat hij haar zo graag wou fotograferen. Maar om zich zo te vertonen aan iedereen, Haar benen ontbloot, Met haar littekens, Vond ze maar helemaal niks.

"wat...?!" piepte Jea benauwd. Hij keek bijna vol afschuw naar de naald. Toen richtte hij zijn blik weer op de revolver. "wooow, rustig aan.." zei hij en hij gebaarde naar het pistool. Hij was nog niet van plan om te sterven. Nog lang niet. "ik eh.." hij beet op z'n lip en stak uiteindelijk zijn arm uit. Het moest eens gebeuren.
Cherry-an hoorde wat paniek van de groep komen. Wat twijfelend keek ze richting de groep. Zou ze dan toch misschien.. Toch stopte ze weer. Ze had haar kansen eigenlijk al verpest...

Lilly keek naar Elliot en knikte, Elliot pakte zijn arm beet. Als een soort creepy dokter stak hij de injectie in zijn arm. Hij wachtte even tot het buisje leeg was en haalde de naald er weer uit. Lilly keek Elliot aan, ''Wat heb je hem gegeven?'' ''dubbele dosis.'' antwoorde hij kalm. Lilly deed haar revolver weer in haar holster. ''Geef hem maar een paar injecties mee, zodat hij het zelf kan doen.'' Elliot knikte en rommelde in zijn tas. Hij haalde alle injecties uit zijn tas en stopte er 2 terug. Hij gaf er 8 aan Jea. ''Hier, als het op is. Kom dan om 3 uur naar het grote plein. Lilly en ik zijn daar altijd voor als er nog mensen zijn die wel reageren op onze oproepen.'' Hij keek naar zijn horloge en vervolgens naar Lilly. ''We moeten nog een nieuwe wekker halen Lilly en het is al bijna 3 uur dus we moeten op schieten.'' Lilly knikte, ''Dan maar vanavond kijken naar een film die we al gezien hebben.'' ''Nee we hebben er nog 3 liggen,'' ''Weet je het zeker?'' ''Ja,'' Lilly zuchtte, ''Oke, jij zegt het.'' Ze keek naar Ryan en de rest. ''Jullie hebben toch wel injecties hé?''

Dakota knikte met een verbitterd gezicht en liet haar arm zien, "En ik bedank Ryan voor het verkeerd prikken" Zei ze en wees op een rode plek, Die was nog van gisteren. "Hou ook van jou hoor." Zei Ryan en drukte met een grijns een kus op Dakota's wang. "Pleur op eikel." Siste Dakota droogjes. Ryan zuchtte. hij keek naar Lilly, Ze zag er best mooi uit om te fotograferen. "Hoe heet jij eigenlijk?" vroeg Ryan wat voorzichtig. Dakota keek nu naar Jea, die nog na aan het downen was van de dubbele dosis. "Eh.. gaat het met je..?" Vroeg Dakota, ze streek even door haar bijzonder gekleurde eb gestijlde haren.

Jea kneep zijn ogen even dicht. Hij kon hier slecht tegen. Toen de naald eruit was gehaald, liet hij een trillerige zucht ontsnappen. Een misselijk gevoel kwam naar boven borrelen. Hij probeerde zich rustig te houden. Uiteindelijk keek hij Dakota aan. "nee, ja, het gaat.." zei hij zacht en hij forceerde eventjes een glimlachje.

Lilly keek even naar het schouwspel van Ryan en Dakota en ricte zich maar weer op Elliot. ''Lilly we moeten echt zo gaan,'' zei hij om haar aan te sporen. Ze knikte naar hem maar toen Ryan tegen haar sprak keek ze hem weer aan. ''Lilith, maar iedereen noemt me Lilly.'' zei ze rustig tegen hem. Elliot stond weer te trappelen om te gaan lopen, ''Lilly!'' Lilly keek Elliot geirriteerd aan, ''Haal de pleuris wekker zelf even,'' Elliot keek haar met een druppelhoofd aan, ''Jij molt hem,'' Lilly zuchtte en pakte haar mobiel even, ''ik heb een wekker op me telefoon, we doen het morgen wel, oke?'' ''Oke, maar zelfs dan moeten we zo gaan,'' ''Jaja zeikerd.'' ''Wie vertrouwd hun nu hé'' Lilly keek Elliot fel aan, ''Oke, oke ik hou me mond al.'' Lilly schudde onopmerkbaar haar hoofd en richtte zich weer op Ryan. ''Wou je nog meer weten?'' vroeg ze aan hem. ''Lilly...'' ''Ja rustig, we gaan zo naar dat pleuris parkje maak je geen zorgen,'' reageerde ze geirriteerd op Elliot.

Ryan aarzelde even voordat hij de vraag ging stellen die hem al een tijdje brandde. "Mag ik een foto van je maken.. Alstjeblieft?" Vroeg hij aarzelend. Hij fotografeerde mensen waar een verhaal achter zat, die duidelijke uitdrukkingen op hun gezicht hadden. En Lilly was een van die mensen. Dakota zuchtte even, Ze keek naar het meisje, Cherry-an, die een beetje naar de groep stond te kijken. Ergens vond ze het een trut, Maar ergens kon het haar schelen dat ze er zo alleen bij stond.. Ze maakte Aanstalte om naar haar toe te lopen, Maar draaide zich weer om. Ze ging nergens heen zonder Ryan.. Ryan bleek op antwoord te wachten. Dakota beet even op haar onderlip, En keek Jea even aan. Hoe the heck moest ze tegen hem praten..? Ze had nog gen een persoon op dit moment aangesproken, En nog niks gezegd. Niet omdat ze verlegen was nee, Maar gewoon omdat ze het moeilijk vond. Waarschijnlijk kwam ze nu best deprimerend over..

Lilly keek Ryan aan, je zag aan haar gezicht dat ze aarzelde. Elliot keek even met een wenkbrouw opgetrokken naar Ryan, waarom moest hij een foto van haar hebben, zodat hij die op de muur kon ophangen? Lilly beet even op haar onderlip. ''Hier?'' vroeg ze. Ze keek omzich heen. Maar uiteindelijk keek ze weer naar Ryan. ''U-uhm oke.'' zei ze uiteindelijk. ''u-uhm hoe wil je je foto hebben?'' vroeg ze wat aarzelend. Elliot schudde grijnzend zijn hoofd. Lilly en hij hadden ook wel wat foto's samen gemaakt maar dat waren echter gekke foto's want gekke bekken trekken kon Lilly als de beste. Lilly wachtte af, Als Ryan een foto wou maken dan moest hij maar zeggen hoe hij die foto wou hebben.

Cherry-an zag een meisaar richting inkomen. Vlug wendde ze haar blik af. Had ze dan zo omzichtig lopen staren? Ze slikte even. Avril zou, in tegenstelling tot haar zus, er gelijk op zijn afgestapt en hen groette. Ze zou breed hebben gelachen en druk hebben gepraat over van alles en nog wat. En dat maakte dat Cherry-an ook durfde te ondernemen. Haar zus had haar een kleine por gegeven en gezegd dat ze niet zo verlegen moest doen. Een klein maar zwak glimlachje was even te zien op Cherry-an haar gezicht. Maar al snel verdween deze weer.
Jea stootte Dakota even aan. "zullen we.. Eh.." hij knikte even richting Cherry-an en keek Dakota even aan alsof hij wou voorstelllen om Cherry-an aan te spreken.

"Gewoon, Natuurlijk. Niet glimlachen.. Gewoon jezelf zijn.." Zei Ryan met een glimlach, Hij hief zijn camera op. Dakota schrok even van Jea's aanraking. Fysiek contact, Daar was ze niet zo van. "Eh.. Ik weet niet of.. ik kan niet.." Probeerde ze, Ryan was er nu niet om haar er uit te helpen. "Misschien dat ik.." Probeerde ze nog, Maar uiteindelijk liep ze toch mee, Op haar blote voeten die inmiddels zwart waren.

Jea knikte. Onderweg bekeek hij Dakota even. Ze was appart. Net als Cherry-an. "zeg, wat is je naam eigenlijk?" vroeg hij na een kleine stilte. Onbewust plukte hij wat aan zijn camera.
Cherry-an had de twee eigenlijk niet in de gaten gekregen. Ze liet zich wat moederloos in het gras zakken on kleermakerszit. Ze had weer eens last van een dip. Een zware, als het over haar zus ging. Ze beet hard op haar lip. Maar.. maar het was een ongeluk geweest. Het was nooit haar bedoeling om.. en die auto.. Het gebeurde allemaal zo snel..

Lilly keek Ryan aan, ze hield haar hoofd schuin. Zich zelf zijn. Elliot lachte, ''Kijk dan maar uit, ze is echt heel kattig als ze zich zelf is.'' Lilly keek Elliot alleen maar aan en stak haar tong naar hem uit, ze draaide zich om en ging zitten op een stoepje. Ze keek Ryan aan. Als hij geluk had zou hij 2 foto's genomen kunnen hebben, het moment dat ze haar tong uit stak en zich om draaide om te gaan zitten. Ze legde haar armen op haar knieeën. Zich zelf zijn. De laatste keer dat ze dat was, was met Levi. Ze beet op haar vinger terwijl ze er aan terug dacht. De gekke momenten, zoals het moment dat hij wou leren surfen maar zelfs niet op land op de plank kon staan. Ze greens even, ze wist nog dat ze hem bekogelde elke keer als hij stond of waterballen op hem gooide.

((OOC: Voor mensen die willen weten hoe zo'n zombie eruit ziet. Nou ongeveer zo.

Spoiler:

En zo

Spoiler:

))

Dakota had eerst niet door dat Jea iets aan haar vroeg. "Nou.. eh.. Ik heet Doka.. ik bedoel, Dakota." Zei ze, ze was niet verlegen nee, Ze was alleen slecht in gesprekken. En dat zou ze altijd blijven. Ze had niet door dat nu zij aan Jea moest vragen hoe hij heette, Maarja, Wist zij veel. Ze dacht er niet eens aan. Ryan schoot de foto's, Toen hij Lilly zo zag zitten vond hij dat deze houding te mooi was om niet vast te leggen. Hij schoot nog een paar foto's, die grijns daar had hij ook een foto van. Lilly was een mooi model, ze drukte haar gevoelens uit in haar houding en dat was mooi. Net zoals Dakota dat deed.

Jea knikte even. "apparte naam, ik bedoel die hoor je niet zo vaak.." zei hij geïnteresseerd. "ik ben Jea-Hwa, zeg maar Jea want dat is makkelijker volgens mij.." zei hij en hij lachte even om zijn eigen grap xD
Cherry-an staarde met een lege blik voor zich uit. Haar schuld. Ze had nooit in die auto moeten stappen. Dan was dit allemaal niet gebeurd. Met alle macht probeerde ze haar tranen in bedwang te houden. Maar het was moeilijk. Moeilijk en vooral oneerlijk..

''Lilly we moeten nu echt gaan,'' zei hij zacht. Lilly keek naar Elliot en knikte. Ze richtte zich weer op Ryan, ''Heb je genoeg foto's?'' vroeg ze met een glimlachje. Ze stond op en liep naar Elliot toe, Elliot trok zijn wenkbrouw op, Lilly opende zijn rugzak en haalde er een papiertje en een pen uit. Ze schreef haar telefoon nummer op en stopte de pen terug in de tas. Ze liep terug en gaf Ryan het papiertje. ''Asjeblieft, zo kan je contact houden met ons, als er iets is ofzo bel maar.'' Elliot schudde zijn hoofd. ''Voor wat zou hij jou smsen of bellen.'' Ze keek weer naar Elliot. ''Weet ik veel, gewoon contact houden of bellen als zijn huis word aangevallen door zombies.'' ''Ja of een strippoker spelletje.'' zei Elliot met een lach. Lilly grinnikte, ''Alleen om jou te pesten omdat ik meestal win.'' zei ze met een grijns. Ze keek even naar Ryan en knikte even. ''Nou gaan we nou of wil je nog een foto van hem voor aan je muur,'' grapte Elliot. Lilly duwde Elliot opzij. ''Haha erg grappig.''

Dakota knikte. "Jea dus." Zei ze. "Ben je.. Ben je buitenlands? Koreaans? of Japans? ofzo? Of Chinees.." Zei Ze wat aarzelend, Ze eek naar het meisje dat op de grond was. Oh god hier was ze zo slecht in, Ze kon er niet tegen als iemand zat te huilen.. Ryan grinnikte even, Hij ging met z'n hand door z'n haren en liet een van de foto's zien dat Lilly greens. "Dat noem ik nou poseren" Zei hij met een grijnsje, Hij nam het papiertje aan. "bedankt." Zei hij met een dankbare blik en knikte haar toe.

Lilly keek naar de foto, hij was niet slecht genomen. Maar ze hield nooit echt van foto's waar zij zelf op stond. Lilly keek naar haar eigen op de foto. Je zag er aan dat ze aan iets dacht. ''Nou, ik zou zeggen plak hem in je plakboek,'' zei Lilly met een grijnsje. ''Lilly als we nu niet gaan dan komen we er nooit,'' ''Jaja,'' zei ze. Ze keek Ryan aan, ''Ik spreek je nog wel denk ik.'' Ze draaide zich om. Elliot zuchtte, ''Eindelijk,'' ''Snel naar huis, auto pakken en dan naar de pier.'' ''Maar je zei het park?'' ''Owja, ik bedoelde de pier. Maar die jongen van zijn injecties,'' ''Na 8 dagen gaan we wel naar het park goed.'' Lilly knikte. Ze zwaaide nog even naar Ryan en rende achter Elliot aan, daar gingen ze dan weer jogend naar huis. Maar dit keer zonder tussen stop. ''Die foto was mooi Lilly,'' ''Dankje,'' zei ze rustig. ''Zeg, je vond die jongen toch niet leuk hé?'' ''Wat die ryan?'' ''Ja hij ja,'' Lilly keek weg, ''Nee hoor,'' Elliot schudde zijn hoofd. ''Je kent die jongen amper.'' ''Shh ik heb alleen me telefoonnummer gegeven hoor, ik bespring hem niet gelijk.'' ''Jaja,'' ''Ja!'' ''Oke, maar kijk wel uit, ik wil niet dat...'' ''Ik doe het wel veilig als ik hem bespring goed, jeezz... maak je nou maar geen zorgen.'' Elliot lachtte schamper. ''Oke, leer hem eerst maar goed kennen oke?'' ''Jaja, zeur zeur...'' ''Gaan we nog zombies neer knallen of niet?'' Elliot lachtte, ''Wat jij wil,'' ''Ow dat wil ik wel hoor,'' zei Lilly met een brede grijns.

Jea knikte. "Koreaans..." zei hij met een haast trotse glimlach. "en jij?" vroeg hij er achteraan. Jea had jet altijd wel grappig gevonden dat in één land zoveel verschillende culturen te zien waren. Zelf was hij er ten slotte één van die mensen. Hij had zich er nooit voor geschaamt. In tegendeel; hij was er trots op. Hij vond het alleen jammer dat sommige mensen daar heel lullig over deden. Soms werd hij dan ook gepest. Vooral toen hij klein was..
Cherry-an wierp een blik op haar horloge. Ze las de tijd af maar toch drong het niet tot haar door. Ze bleef hangen in een mix van emoties die ze maar niet opzij kon zetten. Toch werd ze langzaam iets rustiger. Huilen deed ze niet, bijna niet. Dat had ze al in geen 2 jaar gedaan. Ze wilde niet zwak lijken. 'je kan je niet voordoen alsof je de wereld op je schouders kunt dragen, Cher..' had haar pleegmoeder gezegd. Tja, voor haar was het makkelijker gezegd dan gedaan. Zij hoefde ten minste niet met een akelig schuldgevoel te leven. Voor de rest van haar leven..