Aparte RPG: Lovely world

Elliot pakte zijn mobiel uit zijn broek zak en zocht de contact personen op. Ze heten dakota toch? Nouja daar kwam hij dan wel achter, hij draaide het nummer, hij deed de snel de deur van de achterbank openen. Hij hield deze even tegen zijn om te horen of hij overging en drukte die daarna tegen het oor van Ryan. Hij pakte vervolgens Lilly over en legde haar op de achterbank neer. ''Bel maar wanneer we haar gaan opppikken,'' zei hij rustig. ''Daarna breng ik jullie wel thuis, het is al haast donker.'' zei hij rustig. Hij ging in de auto zitten en wachtten totdat Ran was ingestapt en reed daarna weer in volle snelheid naar het park, aangezien ze ze daar voor het laatst hadden gezien. Hopelijk was ze veilig bij die andere 2 al wist ze zeker van niet, aangezien die jongen al bang was voor een wapen.

"Kom op.. Kom op.." Siste Ryan, hij kreeg de woorden er moeilijk uit. Hopelijk had Elliot het laatst ingekomen nummer gebeld,. Aangezien dat Jea's nummer was geweest. Uiteindelijk ging de mobiel over. Dakota griste meteen Jea's telefoon uit zijn handen en nam op. "Ryan?!" Een glimlach sierde haar gezicht en hetzelfde geldde voor Ryan. "Waar ben je, Ben je in veiligheid en hoe lang gaat het duren?!" Riep Dakota gestrest. "Rustig. Rustig, Ik kom al jullie kan top. Het park toch?" Dakota knikte, "Ja, voor het park, Jea en Die andere chick zijn hier ook nog" Ryan zuchtte opgelucht. "Mooizo.. Hou je sterk, we zijn er zo" Dakota aarzelde even, "Ik hou van je.." Zei ze en Ryan glimlachtte. "Ik ook van jou." Zei hij, daarna werd de telefoon opgehangen.

((Wat schattig ^^))

Elliot keek even via de spiegel naar Lilly, ze lag er zo vredig bij, alsof haar niets kon over komen. Toch bleef het een mysterie waar die krengen waren. Want tot nu toe had hij er nog geen één gezien. Waar hielden ze zich verborgen? Of waren ze naar de andere stad getrokken? Hij hoopte van niet want dat zou betekenen dat er dadelijk geen mensen op de hele wereld waren behalve hun. Maar dat zo onmogelijk moeten zijn aangezien hun nog leefde en die monsters gingen naar het dichtbij zijnde vlees, dat betekende ook dat die vervelende olifanten werden opgegeten. Hij moest er niet aan denken. Nouja soms waren ze best handig, maar stel nou dat die olifanten zombies werden. Een rilling ging over zijn rug. Dat zou heel veel ellende betekenen. Ze waren er al snel, het park kwam al in zicht. Het had nauwelijks 10 minuten geduurt. Dat was best handig als je alle routes uit je hoofd wist. De auto stopte bij het park. ''Ga je zusje halen, ik maak plek voor de andere.'' Hij stapte uit en liep naar de achterbank en deed de deur openen. ''Ik weet dat je dit maar niets vind en dat het niet echt bepaald goed gaat liggen, maar het moet even.'' Hij tilde Lilly op en liep met haar naar de achterklep, die hij openen deed. Hij legde Lilly neer in de achterbak, nadat hij wat ruimte had gemaakt. ''Het spijt me, maar dit moet echt even.'' zei hij rustig. Hij keek op zijn horloge tien voor half 5. Hopelijk wonde die mensen niet zo ver anders ging dit een race voor de klok worden. Want hij ging dus echt niet als het donker was nog rijden met Lilly als ze er zo bij lag. Dat konden ze mooi vergeten, dan logeerde ze maar bij hem. Maar mooi niet dat hij in het donker zo ging rijden.

Uiteindelijk kwamen ze aan bij het park. "Hou lilly in de auto, Ik ga de rest halen" Zei Ryan, hij zag de drie staan, Dakota drukte de telefoon terug in Jea's handen en rende mank op Ryan af. "Ryan!" Riep ze, Ryan stopte met lopen, hij accepteerde de omhelzing maar liet haar snel weer los. "In de auto, Alledrie. We gaan, het word donker en ik dnek niet dat jullie zombievoer willen zijn" Zei Ryan, en trok Dakota mee.

Jea en Cherry-an keken elkaar even aan en knikte uiteindelijk. Ze volgde Ryan. Jea liet Cherry-an voor hem in de auto kruipen en ging er daarna zelf in zitten. ''Ryan.. wat is er allemaal aan de hand?'' vroeg Jea verward en hij krabte even achter zijn hoofd. Cherry-an keek wat angstig uit het raam. Waren ze dan écht in zo'n groot gevaar? Ze was zich al die tijd helemaal niet bewust geweest van het feit dat die zombies echt bloeddorstig konden zijn.

Alex deed de achterklep dicht. Zelf in de achterbak zag ze er vredig uit. Hij rende weer naar voren en ging achter het stuur zitten. Wat was dat nou voor vraag? Wat is er aan de hand, nou het werd donker en zombies zijn jagers. Ze azen op mensenvlees en gaan niet weg voordat ze het hebben. Alex gaf plankgas toen iedereen in de auto zat. ''Oke, jullie hebben 2 keuzes, of jullie logeren tot morgen bij mij thuis of ik breng jullie naar huis maar er is dan geen tijd voor afscheid, je gaat dan rend je huis in en doet de ramen en deuren dicht en laat geen licht branden als ze dat buiten kunnen zien. Die monsters worden steeds slimmer dus kijk uit.'' zei hij terwijl zijn blik op de weg bleef.

Ryan zuchtte, Dakota schoof aan naast Ryan, ze zat tussen Jea en Ryan in. Opgesloten in een kleine ruimte, waarvan 3 onbekenden. Tenminste, zo voelde het wel. Zachtjes zocht ze naar de hand van Ryan, ze kneep er zachtjes in en een glimlach verscheen op Ryan's gezicht. "Het komt goed, We worden veilig thuisgebracht." Zei Ryan op een kalme toon. Hij kneep zachtjes terug, Dakota wierp even een blik op Jea.

Elliot keek via de spiegel naar achtere, ''Nou wat word jullie keuze?'' zei hij. ''En als je kiest voor optie 2, zeg dan wel waar je woont want ik lees geen gedachtens weet je.'' zei iets wat geirriteerd. Hij had een hekel aan haasten. Hij wou altijd op tijd of te vroeg zijn. Ondertussen was het al aan het schemeren. Mooi niet dat hij nog in het donker ging rijden. Hij zuchtte diep. Hij wachtte nu ongeduldig op antwoord terwijl ze reden.

Jea zuchtte. Antwoord op zijn vraag kreeg hij niet. Hij keek op naar Elliot. ''Ik ga mee..'' antwoordde hij. Cherry-an knikte. ''ik ook..'' zei ze zacht. Ze staarde naar buiten. Eigelijk was ze best wel bang geworden. Zouden ze het wel overleven. Of nog belangrijker; zouden er al mensen zijn gestorven. En zo ja, wie? Hopenlijk geen familie of vrienden.

Dakota wou iets zeggen maar ze durfde niet zo. "Wij blijven ook wel. Heb geen zin om opgevreten te worden" Ging Ryan haar voor, Dakota keek Ryan aan, Alsof ze hem wou bedanken. Hij keek naar buiten, Het was om depressief van te worden. "Elliot.. Hoe ver moet je nog?" Ryan keek even naar zijn handen, aan zijn mouwen zat nog opgedroogd bloed van Lilly.

Elliot knikte, hij was heel serieus in dit soort zaken. Ergens was hij blij dat ze bleven, zo wist hij zeker dat er geen van hen dood zo gaan deze nacht. Hij reed door, maar in zijn hoofd bedacht hij hoe hij dit ging doen. Lilly had een 2 persoons bed, daar konden Hij en Lilly wel slapen, hij had een 2 persoons bed, daar konden Dakota en Ryan slapen. Daarbij was er nog één aparte slaapkamer en een bank. Ze moesten zelf maar uitvechten waar ze gingen slapen. Hij schrok op uit zijn gedachten toen Ryan wat vroeg. ''Uhm nog 2 straten en dan 1 keer rechts afslaan.'' zei hij. Hij sloeg rechts af. ''Aan het einde van de straat, daar bij die grote hekken.'' Het waren net gevangenis hekken maar dat zou wel de monsters tegen houden. Daar ging het om. ''U-uhm ik heb een 2 persoons bed over,één normaal bed en iemand moet op de bank slapen.'' zei hij serieus. ''Jullie vechten onderling maar uit wie wat neemt.'' zei hij rustig. Hij liet het wel aan hun over. Hij keek even naar Cherry-An het was een mooi meisje, mischien zo hij? Nee, in deze tijden kon je niet verliefd worden.

Dakota knikte alsof Elliot het tegen hem had gehad, Maar dat was niet zo. "Ryan," Fluisterde ze, "Wil je bij mij slapen?" Fluisterde ze nu, Ryan grinnikte. "Ja hoor. Als je niet bang voor me bent" Zei Ryan en ging met een hand door Dakota's haren. Dakota grinnikte even, Ryan kon haar altijd wel aan het lachen maken.

Elliot keek via de spiegel naar Dakota en Ryan. ''Ik neem aan dat jullie het 2 persoonsbed nemen?'' vroeg hij voor de zekerheid. Het huis kwam meer in zicht. Elliot stopte de auto voor het hek en stapte uit. Hij maakte het hek openen en vervolgens de garage. Daarna stapte hij weer in en reed de auto in de garage. Opnieuw stapte hij uit. Hij liep naar het hek en deed deze weer dicht en deed nu ook de extra slotten en op. Daarna liep hij naar de garage en drukte op een knop zodat de garagedeur dicht ging, vervolgens draaide hij een knop om naar aan. Dit betekende dat het hek nu onder stroom stond. ''Raak het hek niet aan, asjeblieft. Er zit 240 volt op dat hek.'' waarschuwde hij toen hij de deuren van de achterbanken openen deed. Hij deed de deur die naar het huis leidden ook openen. ''Doe alsof je thuis bent.'' zei hij vriendelijk dit keer en liep naar de achterklep en deed deze openen. Voorzichtig tilde hij Lilly op, het verband lichtjes rood gekleurd. Hij deed de autoklep weer dicht met moeite en deed de auto op slot toen iedereen was uitgestapt.

"Ik denk het, als Jea het niet erg vind.." Vroeg Ryan, hij wierp een blik op de buitenlandse jongen, En wachtte even op een reactie. Dakota zuchtte even. Ze kneep zachtjes in Ryan's hand, Ze was bezorgd. Ze was bezorgd dat alles slecht zou aflopen, dat het niet meer goed zou komen. Wat moest ze dan? Waar zou ze heen gaan als ze dood was? Ze wist het niet. Als Ryan maar bij haar was, dan vond ze het prima.

(( waar is francis?? ))

Elliot zuchtte kort en deed de deur openen die richting de keuken leiden. Met Lilly in zijn armen liep hij door, richting haar slaapkamer. Lilly liet niet graag andere in haar bed slapen. Dus Elliot legde haar daar maar neer. Hij zou er wel naast gaan slapen. Hij legde haar voorzichtig neer en drukte een kus op het verband. Hij hoopte dat ze snel wakker zou worden. Rustig liep hij terug en ging hij in de deur opening staan. ''Jullie mogen verder komen hoor?'' zei hij met een zwakke glimlach.

Ryan keek op, En keek toen even Dakota aan. Maar hij verwachtte niet dat ze ging lopen zolang hij ook niet ging lopen. Langzaam liep hij verder, Dakota kwam er inderdaad achteraan. Met een flauw glimlachje keek hij rond. Het was best mooi, en bovendien was er genoeg ruimte om hie rmet z'n allen te slapen, Gegarandeerd. Ryan liet zich aarzelend zakken op een stoel en Bekeek Dakota, die ging zitten op de grond. Ryan pakte zijn camera vast die gelukkig nog steeds om zijn nek Hing na al die chaos en maakte een foto van de nu verwilderde Dakota.

Elliot zuchtte en liep naar de koelkast waar hij glazen met cola vulde en die op een dienblad zetten. Hij liep terug naar de woonkamer en zetten het neer. ''Asjeblieft.'' zei hij met een glimlachje. Een doffe dreun... Elliot keek geschrokken op en liep naar de kamer waar het vandaan kwam. Lilly was op de grond gevallen. Maar ze was toch bewusteloos? Hij zuchtte, hij had haar vast weer niet goed neer gelegd. Hij legde haar dit keer in het midden van het bed. Haar hand bewoog heel langszaam. Werd ze wakker? Haar ogen bleven dicht. Wat gespannen keek Elliot haar aan, maar nee. Nouja ze bewoog weer een beetje dat was een goed tekenen. Hij gaf een aai over haar warige haar en liep terug naar de woonkamer waar Elliot zich liet vallen op de bank.

Ryan glimlachtte even toen Elliot de glazen neer zette. Hij knikte. "Bedankt." Zei hij, Dakota staarde wat afwezig naar de glazen. "Hee.. Gaat het wel..?" Vroeg Ryan, hij legde een hand op Dakota's rug en aaide er zachtjes over heen. Dakota knikte. "Jawel.. Maar.. Nee laat maar.." Zei ze zachtjes, Om het onderwerp te veranderen keek ze Elliot aan, "Hoe is het met Lilly?" Vroeg ze voordat Ryan dat kon doen. Ryan knikte. "Dat vroeg ik me ook af" Zei hij met een zwak glimlachje, Stiekem was hij nog best bezorgd om haar.

Elliot glimlachtte terug. ''Asjeblieft.'' zei hij vriendelijk terwijl zijn handen door haar gleden. Om de één of andere reden zat het hem toch niet lekker. Hij liet eigelijk vreemde bij hem in huis en liet Lilly achter alleen in een kamer. Niet dat Elliot het erg vond dat er nog andere waren. Nee absoluut niet. Hij was er zelfs blij om. Blij dat er nog andere mensen waren, met die monsters wist je het nooit. Hij was Ryan ontzettend dankbaar. Maar hij voelde zich ook schuldig voor het feit dat hij Lilly niet had geholpen. Of had kunnen helpen. Heel stiekem was hij toch ook wel jaloers op Ryan. Want Lilly was veel voor hem gaan betekenen en Lilly was een hele leuke meid. Maar hij hoefde niet voor de 2de keer een blauwtje te lopen bij haar. Elliot zuchtte kort en keek Dakota aan toen ze wat aan hem vroeg. ''Ow, ja...'' ''Nouja de net bewoog ze en viel ze van het bed af.'' zei hij wat zacht. ''En vervolgens bewoog ze ook haar hand maar ze werd niet wakker.'' zei hij rustig. ''Uhm, hoe lang zou het duren voordat ze eigelijk wakker word?'' vroeg hij nu aan Ryan. Hij had er meer verstand van. ''Ow, en als jullie willen. Mogen jullie ook bij haar kijken hoor.'' zei hij met een glimlach. Lilly hield er nooit van om alleen te zijn. Dat wist hij.