Aparte RPG: Lovely world

Cherry-an had haar ogen tot spleetjes geknepen. Ze had zijn plotselinge 'aanval' absoluut niet verwacht. Maar woorden raakte haar niet. Niet meer. Althans, niet dit soort woorden. ''wil je me los laten, nu!'' was enkel wat ze zei. Ze had het op een rustige, kalme maar toch een beetje geïrriteerde toon gezegd. Jea keek Cherry-an nijdig aan maar liet haar wel los. Hij liet een diepe zucht ontsnappen. Even keek hij naast zich en ontdekte een meisje. Dat was vreemd. Hij kon zich niet herinneren dat hij haar had horen aankomen.

Jea keek Dakota dus aan. Dat was altijd het moment dat ze dichtklapte. Niet omdat ze verlegen was, Sociaal was ze slecht en ze kon nooit een normaal gesprek aan gaan. Ryan zag waar eht fout ging. Hij liep rustig naar haar toe, en legde een hand op haar schouder. "Doka, rustig." Zei hij zacht, Doka dacht even na over haar woorden. "Eh, Jij fotografeert?" Zei Dakota, en ze wees op Jea's camera. Ryan keek hoopvol naar Jea, hij hoopte op een 'ja.' Want dan was hij in ieder geval niet de enige met die hobby.

Jea wist zijn 'rust' snel weer te vinden. Hij bekeek Dakota even en uiteindelijk knikte hij. ''Jep.. een trotse fotograaf hier..'' zei hij en hij forceerde een klein glimlachje. ''Fotografeer jij dan ook?'' vroeg hij nu aan Dakota. Cherry-an rolde even met haar ogen. Fijn, hij had 'vriendjes' gevonden. Nu konden ze lekker gezellig met elkaar kletsen over hun fijne leventjes. Zonder iets te zeggen of iemand aan te kijken, draaide ze zich om en liep weer weg. (lol poging 3..)

Dakota keek met een blik, een opgetrokken lip, alsof Cherry-an iets vies was haar achterna. Daarna richtte ze zich weer op Jea, en schudde haar hoofd. "nee, maar mijn vriend hier wel" Zei ze, ze klopte Ryan op zijn schouder. Ryan keek Doka droog aan. "Ik ben JOUW vriend niet.." Zei hij, Doka keek Ryan droog aan. "Wat dan..? Mijn hond?" Zei ze met een zwakke grijns. "Ik ben je broer.." Zei hij droogjes, Eigenlijk was Ryan niet haar broer, Maar sinds dat Dakota was geboren kende de twee elkaar.

Jea knikte even. ''cool'' zei hij. ''wat fotografeer je zoal?'' vroeg hij nu geïntereseerd. Ja, als het over zijn hobby ging, was hij meestal niet zo makkelijk meer te stoppen. Hij ging er af en toe zo in op, dat hij alles om zich heen meestal vergat. Cherry-an keek niet meer om. Ze liep als maar verder het park in. Eigenlijk had ze geen idee waar ze was. Maar dat maakte nu ook niet meer uit. Zo groot was het park niet dus verdwalen zou wel meevallen. En Zombies..? Pff, die hielden zich toch niet schuil rond dit tijdstip..?

Lilly rende door met muziek in haar oren, rustig zong ze mee met het liedje van All time low. Wat overiges haar lievelings band was. Elliot was een stil type, soms was dat wel prettig. Niet zoveel gezeik om haar heen. Ze kon nu rustig haar gedachtens op een rijtje zetten. Van Elliot hoefde je zoiets niet te verwachten hij was veelste chaotisch. Elliot was eigelijk een best stil en verlegen jongetje. Ze probeerde beide een normaal leven te leiden maar dat ging moeilijk als je hier door de straten rende. De huizen waren dich getimmerd of was een nieuwe broedplaats geworden voor monsters. Lilly dacht terug aan haar verleden. Een zucht ontsnapte uit haar mond. Elliot keek even opzij. ''Is er iets?'' ''Nee, er is niets.'' zei ze zachtjes. De buurt was om deprimerend van te worden. Na een kilometer te hebben gejogt zetten Lilly zich neer op één van de stoepjes. Elliot keek haar met een schuinhoofd aan, ''Waar dacht je aan?'' ''Nergens,'' ''Lilly ik ken je nu goed genoeg dat ik gewoon weet wat er aan de hand is.'' ''Als je het weet vraag er dan niet om,'' momperde Lilly. Elliot beet op zijn onderlip en keek naar de grond met gebogen hoofd. ''Sorry,'' zei Elliot zachtjes. Hij keek even naar lilly's enkel, haar revolver zat in een holster om haar schene heen. Met een vriendelijke blik keek hij Lilly weer aan. ''Laten we verder gaan, anders zijn we voor het donker nog niet terug.'' Lilly knikte en pakte de hand van Elliot aan die haar omhoog trok. ''Soms zou ik willen dat er weer wat leven hier was.'' Elliot zuchtte, ''Het is niet anders,'' Lilly knikte en begon weer met rennen. ''Toch zou het wel fijn zijn,'' ''Zou je dan weer bij je moeder willen wonen?'' ''Mischien wel, als ik me eigen gang mocht gaan.'' zei ze rustig. ''Maar dat wijf liet me nooit iets doen wat ik wou.'' ''Mis je Levi?'' ''Ja, maar niemand kan het veranderen. Hij was een deel van mij.'' Elliot knikte. ''We verzinnen wel wat,'' Lilly stopte, ''Maar stel we weten een manier om ze weer normaal te laten worden, ik zal hem toch anders zien, en waar zou hij zijn. Ik weet niet eens of hij nog leefd?'' ze snikte kort maar huilen deed ze niet. Ze was te groot om te huilen en wat had het voor zin? Elliot stopte en legde een hand op haar schouder. ''Het komt goed Lilly, ik beloof het je.'' Lill's mond krulde lichtjes. ''Ik geloof je,''

Ryan wierp even een blik op zijn Camera. "Ik fotografeer Dakota meestal, Maar ook verlaten huizen.. Straten.. enzovoorts. Het liefst fotografeer ik Dakota." Zei Ryan nu met een glimlachje. Hij kon ook altijd zo op gaan in zijn hobby. "Ik fotografeer graag aparte mensen." Zei hij er achteraan, Dakota was ook apart. "Mensen waar een verhaal achter zit" Voegde hij er nog aan toe. Dakota keek een beetje ongemakkelijk om zich heen. Eigenlijk was het wel koud, In zo'n groot shirt en een heel kort sportbroekje, En we was ook nog eens op haar blote voeten. Ze wiebelde even met haar tenen, Ze Bleef maar haar shirt naar beneden trekken om iets te verbergen. Als ze er aan dacht kon ze nog wel kotsen. Hoe kon zijn vader zo iets doen, gelukkig nam ze het Ryan niet kwalijk. Wat ze verborg waren littekens op haar bovenbenen, Littekens die nooit weg zouden gaan. Ze had er ook een paar over haar scheenbenen, Gelukkig had ze niets opgelopen aan haar gezicht en armen. Maar ook haar buik.. "Dakota.. Je moet er niet over nadenken" Zei Ryan zachtjes. Dakota zuchtte en keek even naar haar tenen, daarna liet ze het shirt los en keek Jea even aan met een zwakke glimlach. Ze wist niet hoe ze dit gesprek verder moest gaan, haar sociale stoornis speelde weer eens op. Gelukkig hielp Ryan haar ermee.

Elliot legde zijn armen om haar middel heen en trok haar naar zich toe. ''Elliot, ik stik!'' Piepte Lilly. ''Niet zeuren,'' zei Elliot zachtjes. Lilly legde toch haar armen om Elliot heen. ''Dankje,'' zei ze zachtjes. Elliot reageerde hier niet op. Langszaam liet hij haar los, Elliot gaf veel om dierbare en Lilly was hem dierbaar. Ookal waren ze geen familie, Lilly was het enige wat Elliot nog had. ''Laten we een wekker gaan halen,'' zei hij uiteindelijk. Lilly knikte, ''Ja, maar ook wat dvd's voor vanavond.'' ''Wil je nog joggen?'' Lilly schudde haar hoofd en liep vooruit. Elliot knikte even maar wachten totdat Lilly een stukje voor hem uitliep. Rustig liep hij haar achterna, met zijn handen in zijn broekzakken. Hij keek rond. Alles was dicht getimmerd. Hij zuchtte, de wereld hier was om moede loos van te worden. Lilly propte haar oortjes in haar oren en zette haar muziek hard aan, ze begon mee te zingen. Elliot greens, Lilly had het moeilijk maar dat liet ze niet merken en als ze dat wel deed zei ze meestal uiteindelijk, je word er hard van. Hij hoorde het haar al weer zeggen. ''You take a deep breath And you walk through the doors
It's the mornin of your very first day You say hi to your friends you ain't seen in a while And try to stay out of everybody's way,'' klonk het gezang van Lilly door de straten heen. Elliot schudde zijn hoofd, hij hield niet van zoetsappige liedjes maar Lilly vrolijkte hier soms van op dus hij liet haar gewoon zingen. Ookal zag Lilly er anders uit dan de andere, en werd ze uitgemaakt voor gothic of Emo. Ze trok zich er niets van aan, ze ging dan niet ook nog die muziek luisterde. Elliot hield van songs met scream zo af en toe maar Lilly vond het vreselijk, en als het opstond ging ze mee krijzen. Nou dan schoot je echter in de lach omdat ze het totaal niet kon. En als ze dat had gedaan en het klonk aardig dan was ze de volgende dag schor of haar stem kwijt. Lilly draaide als een ballerina vooruit. Haar haren zwaaide in het rond. Elliot liep er droogjes achteraan met een brede grijns. Hij genoot er van om Lilly zo blij te zien terwijl de wereld hier zo terig was.

Dakota zuchtte even. Ze keek Ryan aan, Ryan knikte, hij wist precies wat ze bedoelde. Dakota was af en toe een open boek, maar soms moest je haar proberen te ontcijferen. En op dit moment kon je haar gedachtes van haar gezicht aflezen. "We gaan weer verder." Zei Ryan Dakota rekte zich even uit waardoor ze onbewust een perfecte pose aannam, Ryan schoot snel een foto en keek op het scherm. "Je bent zo mooi." Zei Ryan met een bescheiden glimlachje. Dakota knikte even naar Jea, waarna ze zich vooruit liet gaan door haar blote voeten. Toen ze al was omgedraaid, en weg was gelopen met Ryan naast zich, bedacht ze dat ze de naam van de buitenlandse jongen niet eens had gevraagd. Maar dat durfde ze niet. Zo was ze niet, anderen moesten het maar zeggen. In de verte zag ze nog twee mensen aankomen, Nu werd het al te druk voor haar. 4 mensen, ja, maar 6 was te veel. Ooit was ze naar een concert geweest een aantl jaren geleden voordat deze treurige gebeurtenis had plaatsgevonden, En die dag moest Ryan Dakota thuisbrengen, Aangezien ze haar bewustzijn had verloren vanwege al die mensen die aan haar stonden te trekken en te duwen. Dakota kwam misschien heel stoer en eigenwijs over, Vanege haar uitdagende uiterlijk, Maar zo stoer was ze niet. Dakota kon ook wle brutaal en eigenwijs zijn, maar een gesprek ging ze moeilijk aan. Eigenlijk was ze gewoon heel erg onzeker. "Doka.. Kijk me eens aan" Zei Ryan, hij hief zijn camera op. "Nu even niet Ryan.." Zei ze, ze hield haar blik centraal gericht op de twee personen die in de verte liepen.

Jea greens. "gaaf.." gaf hij toe. "ik fotografeer ook mensen. Maar de laatste tijd ben ik helemaal weg van het fotograferen van planten en bomen enzo.." Jea werd helemaal blij als hij erover sprak. Hij greens even en keek naar zijn fotocamera die om z'n nek hing. Daarna keek hij even in de richting waar Cherry-an was verdwenen. Hopenlijk hadden de Mummies haar nog niet opgegeten xD

Steeds dichterbij de verlaten winkel straat. Nouja verlaten, alles bleek mider waar te zijn. Lilly draaide nog steeds rond op één been. Ze ging zo op in het dansen dat ze de rest niet zag. Elliot zag het vergeleken met Lilly wel. ''Lilly,'' zei hij zacht. Lilly draaide zich uit en keek Elliot aan, Elliot liet haar niet vaak stoppen. ''bezoek.'' zei hij rustig. Lilly trok haar wenkbrouw op, ze keek naar de lucht. ''Maar het is nog niet donker, of wil je nu zeggen dat ze wel tegen licht kunnen?'' Elliot zei niets, hij staarde wezenloos naar de mensen voor hem. Lilly begon nieuwgierig te worden en draaide zich richting de mensen. Haar verbazing werd groter. ''M-maar wij... wij waren toch?'' ''Blijkbaar niet,'' ''Maar onze oproepen, hoe?'' ''Blijkbaar luisteren ze geen radio oproepen.'' Lilly was nog steeds verbijzerd naar de mensen voor haar. Ze keek even naar Elliot waar ze niets aan had aangezien hij bleef staan. Lilly deed een stap naar hun toe maar Elliot hield haar tegen. ''Wacht, je weet niet of ze al een verandering hebben gehad.'' ''Maar de volgende evolutie zou toch over 2 weken zijn?'' ''Lilly, we weten niets zeker.'' Lilly knikte, ''Je heb gelijk.'' Ze pakte haar revolver beet maar richtte die nog niet op hun. Maar Lilly's reflexen waren snel. ''Wie zijn jullie!'' riep ze. Nee Lilly was uitermate voorzichtig met dit soort dingen. Die monsters konden niet praten, hun stem banden waren namelijk verschrompeld door het gif. Elliot keek nog steeds wezenloos voorzich uit. Hij was nog steeds sprakeloos dat er nog meer mensen waren. Volgens het leger hadden vele mensen gefaalt hier in en waren een monster geworden. En daarbij kwam ook nog dat de mensen er niet erg uitgerust uit zagen, hij kon geen wapens ontdekken bij het meisje. ''Lilly, kijk uit. De jongen is gewapend.'' ''Met wat? Een camara?'' ''Lilly geen tijd voor flauwe grapjes, geloof me...'' Lilly keek Elliot niet aan, ze hief haar pistool uiteindelijk op. ''Zeg op of ik schiet!'' riep ze nu luid.

Jea hoorde een vreemde stem. Vragend draaide hij zich om. Hij dacht eerst dat het Cherry-an was geweest maar toen hij omkeek schrok hij even. In de verte waren twee mensen te zien. En een van hen was gewapend. Zo te zien was het wapen op hen gericht. Jea verstijfde even. Hij hief zijn handen omhoog. "Ik, ik ben geen zombie.." bracht hij wat bibberig uit.

((sorry ik zit op iPod, posten duurt wat langer en zijn daarom wat korter. En ik kan daardoor wat achter lopen als jullie snel posten.. Dan moet ik m'n verhaal telkens aanpassen enzo omdat er dan sl een nieuw bericht verzonden is.. Gomene..))

Dakota stopte abrupt met lopen. "Ze is gewapend, Rustig. We staan gelijk" zei Ryan kalmerend, Hij rustte zijn handen op zijn revolver maar hij zei niets. Het enige wat hij deed was langzaam naar hen toe lopen, De twee waren op dit moment gewaagd aan elkaar. Maar Ryan trok niet zo snel zijn geweer. Dakota bleef achter Ryan, ze had helemaal niets om zichzelf te verdedigen. Wat als het meisje schoot? Dan was Ryan of zwaar gewond, Of dood.. En wat moest ze dan? Ze was hopeloos zonder Ryan, Ryan was haar enige toevertrouwen en haar steun. Het zou net zo zijn alsof ze levenslang had gehad en opeens vrij was, Hoe moest ze ermee omgaan? Niet dus.. En het ergste was, Ze stond nog eens bij Ryan in het krijt ook. Die dag Dat Ryan besloot om hun stad te verlaten, Was een enorme sprong van haar leven, maar ook een verlossing van haar afschuwelijke leven. de flashbacks kwelde haar nog steeds..

((OOC: Maak niet uit hoor francis, ik zal er rekening mee houden maar post wel minmaal 3 regels of post niet want minder dan 3 regels bevat weinig info om daarop te kunnen reageren en er iets mee te doen, en daarbij omdat je het karakter en verleden niet hoefd te schrijven heb je genoeg om groot te posten.))

Lilly snoof, maar haar revolver liet ze niet zakken. Nog niet. De jongen kwam dichterbij. ''Ik waarschuw je, blijf staan waar je staat!'' Elliot legde zijn hand op Lilly's schouder. ''Het is goed Lilly, het zijn mensen.'' Lilly kneep haar ogen samen, ''Vertrouw niemand Elliot, dat weet je.'' siste ze. Lilly was serieus en nam dus geen risco's. ''Namen?'' vroeg ze fel. Lilly was een pittig meisje, Elliot daarin tegen was eerder terug getrokken en verlegen. ''Lilly, laat zakken,'' fluisterde hij zachtjes. ''Ik laat mijn revolver pas zakken als ik dat wil!'' siste ze. Elliot keek Ryan aan, Elliot was soms net een dooie. Hij keek naar zijn hand. ''Ik zal je revolver niet trekken als ik jou was,'' zei hij kalm. Het waren emotieloze woorden, Elliot had namelijk moeite met zijn gevoelens uitten zeker naar onbekende. Hij keek naar het meisje achter hem. Ze liep er nogal naakt bij. Alsof ze net uit bed was, niet dat Elliot er goed uit zag, zijn haren waren niet gedaan en hij had een simpele zwarte joggingsbroek aan met een wit shirt. Nee, Elliot ging zich niet opdoffen om even naar de winkels te gaan of te joggen. Zelfs voor dit gedoe deed hij dat niet, dus waarom nu wel?

Ryan schudde even zijn hoofd. "Relax.. Relax.." Zei hij zachtjes, net hoorbaar voor de twee mensen die tegenover hem stonden. "Mijn naam? Ryan. Hij stond nu vlak tegenover Lilly en er was enkel een paar centimeter tussen zijn borstkas en het wapen van Lilly. Maar bang was hij niet. Dakota daarintegen wel, Ze hield haar handen bij elkaar en haar voeten gekruist, Zodat ze ook de kenmerken van haar verleden kon bedekken. "Dakota.. Maar noem me maar Doka.." Zei ze, Zonder te stotteren. Ze was nergens bang voor, dat had ze afgeleerd. Maar een fobie voor wapens had ze wel. Behalve als haar broer ze vast had. Ryan had nog steeds zijn hand gerust op zijn revolver, Maar hij was voorlopig nog niet van plan om hem uit zijn 'schede' te trekken.

Jea had opgelucht adem gehaald toen hij zag dat het goed volk was. Hij was nog opgeluchter toen het meisje haar wapen liet zakken. In tijden als deze was het goed on voorzichtig te zijn. Eigenlijk had hij helemaal niets bij zich om zich te verdedigen. En Cherry-an..? dacht hij. Zou zij iets hebben om zich te beschermen? Alsof je sprak van de duivel klonk er opeens een hard geschreeuw. Cherry-an had zich helemaal kapot geschrokken toen ze plots een stuk of zombies had gezien. Ze keken haar haast hongerig aan. Cherry-an zette het op een lopen, eerder rennen. Haar hart ging tekeer en ze hoopte dat ze sneller was dan die enge wezens. Waarschijnlijk zaten ze haar nu achterna. In de verte zag Jea iemand aan komen rennen. Weer verstijfde hij even. Toen de schim dichterbij kwam, herkende hij Cherry-an. Hij fronste zijn wenkbrauwen even toen hij zag dat ze heel hard zijn richting in rende. "MAAK DAT JE WEG KOMT..." schreeuwde ze hem zo hard als ze kon toe.

((waren het nou btw zombies of mummies?))

((Zombies die niet in licht kunnen. -wacht op reactie van Niec-))

((jonge, biggie facepalm hiero.. kunnen we niet doen dat het nog vroeg in de ochtend is.. dat t nog wat donker buiten is =.=))

((Nou, als het nog donker was dan zaten ze OVERAL xD heb je die film niet gezien? o.o))

((i am legend? En boeie xD ik heb t nu toch al gepost..))

(( OOC: Zombies, maar zoals ik zei ze kunnen niet tegen licht en het is nog licht dus het is onwaarschijnlijk dat ze haar achter aan komen, sorry maar ik hou me heel erg aan de RPG, jaja nicole is streng >.< , en nog iets Lilly heeft haar revolver niet laten zakken.))

Lilly keek hem fel aan, ze vertrouwde niemand alleen Elliot was een uitzondering. Alleen omdat hij haar gered had van de dood. Lilly drukte haar revolver tegen Ryan's borst aan. ''Back off!'' zei ze fel. Nee Lilly vertrouwde echter niemand. Elliot keek naar Lilly en duwde haar revolver naar beneden. ''Lilly, rustig. Het is een mens...'' Lilly snoof maar ze hield haar revolver nog stevig vast. Elliot keek Dakota aan, hij knikte naar haar. ''Mijn naam is Elliot, en dit is Lilly. Let maar niet op haar ze schiet niet.'' Lilly snoof, ''Lilly schiet niet,'' imiteerde ze hem na met een fuck face. ''Wedde dat Lilly wel schiet,'' ''Ja op zombies niet op mensen.'' Lilly snoof, ''Zullen we nog wel eens zien, je vertrouwt mensne te snel.'' ze keek naar Ryan, ''Als jij iets van plan ben jongetje, je krijg een kogel door je kop!'' snauwde ze fel. Elliot schudde zijn hoofd. ''Niet op letten, ochtend humeur,'' Lilly rolde met haar ogen, vast, ik een ochtendhumeur, moet die pindakaas neukende lul zeggen... Lilly wou een weerwoord hebben maar zei uiteindelijk maar niets. Ze keek beide onderzoekend aan. ''Wat moeten jullie op straat eigelijk...'' zei Lilly op zen amerikaans. Elliot stak zijn hand op naar Jea alsof hij naar hem zwaaide.

((oke, heel even.. MWAHAHAHAHAAAAAAAAAHAHAHA AHAAAAHA OMHWHAHAAAAAHAAAAAA AAAAAAAAAAAAAHAAAAAAH XDDDDDD!!!!!!!!
...... ...... ... oke ik ben klaar met mezelf uitlachen.. dit was epic faal man. Maar goed..
Ik heb iets vandaag, alles gaat fout xD
Zelfs schrijven vandaag ging mis..
Anyways; vergeet mijn post dan maar gewoon en ga verder met die RPG..))

((Maak gewoon een nieuwe post met Jea :'3))

Ryan hief langzaam zijn handen op. met een glimlach, Meer zo'n glimlach dat op een grijns leek, Zo keek hij opzij. "Ik doe je heus niks hoor.." Zei hij zacht. "Behalve als ie boos is.." mompelde Dakota binnensmonds, het was haast niet verstaanbaar. Ryan keek op met een vertouwde blik naar Lilly. "Ik fotografeerde Doka." Zei Ryan, en knikte als een gebaar naar zijn camera. Dakota slikte. Ze streek even haar pony uit haar gezicht, en beet even op haar lip, Ze zag Jea achter zich. Er waren te veel mensen.. Echt teveel.. En ze vertrouwde niemand van deze mensen, Behalve Ryan..

Jea kwam voorzichtig aanlopen en stopte bij Dakota. Wat benauwd keek hij nog naar het meisje met het pistool. "eh? Gaat alles wel goed.." fluisterde hij zachtjes richting Dakota. Jea slikte even. De volgende keer zou hij zeker niet weggaan zonder iets van een wapen mee te nemen. Dat wist hij nu zeker..

((OOC; Sorry voor late reactie was ff eten ))

Lilly keek even naar dakota, haar ogen waren emotieloos. Vervolgens keek ze naar Ryan. Lilly stopte uiteindelijk haar pistool weer in haar holster. Maar de wantrouwen bleef in haar ogen staan. Even keek ze naar Elliot. Hij keek weer als een soort dooie voorzich uit. Lilly keek omzich heen. En vervolgens weer naar de nog onbekende jongen. Hij zag er als een chinees uit. Maar ze zei niets. ''six humans...'' zei ze zacht. Ze keek even naar Elliot en daarna naar Ryan. ''Luisteren jullie nooit naar de radio?'' ''Ik had het gevoel dat ik en Elliot hier de enigste waren.'' Elliot greens breed, hij dacht blijkbaar ergens aan, dat wist Lilly maar al te goed, de wazig blik in zijn ogen af aan dat hij afwezig was. ''Ik ben blij dat we niet de enigste waren, dadelijk moest ik met jou de stad opbouwen.'' Lilly keek Elliot aan, ''Mooi niet dat ik met jou kinderen krijg.'' Ze wist precies wat Elliot bedoelt had. ''Nee dat doe ik me kinderen niet aan, jou als moeder. Lijkt me vreselijk.'' Lilly keek Elliot fel aan, ''Ik kan best voor een moeder uitkomen hoor,'' 'Ha, vast Lilly.'' Lilly keek hem fel aan, ''We zullen zien.'' Elliot greens even en keek weer levenloos voorzich uit. Elliot was snel afwezig, hij dacht namelijk veel na over van alles. Ze richtte zich weer op Ryan, ''Nou, waarom hadden jullie niet gereageerd op de oproep?'' vroeg ze.