Aparte RPG: Lovely world

((RYAN GAAT EVEN DOKTERTJE SPELEN! Medische opleidinhen ownen))

Ryan had een naar voorgevoel. Die Olifanten konden wel wachten. Hij draaide de wagen om, Hij wist niet wat hij zag toen Lilly zo op de grond lag. "Shit.." Hij sprong de auto uit en knielde naast Elliot en Lilly neer. "Ze moet de auto in, Nu! Ze moet naar het ziekenhuis!" Riep Ryan, het moest snel gebeuren. En je kon niemand verliezen in deze tijden. Je had elkaar hard nodig.. Dakota klampte zich weer vast aan Jea, alleen omdat ze niet kon lopen. Het glas was diep in haar voet gegaan, En de pijn in haar voet was erg. "Hou me alstjeblieft vast, voordat ik door m'n poten zak" Siste Dakota met een pijnlijk gezicht.

Elliot hield haar vast toen Ryan aan kwam met piepende banden. Zijn tranen gleden nog steeds over zijn wangen. ''Asjeblieft,'' fluisterde hij op smekende toon. Hij hoorde Ryan half. Hij zat zo vast in zijn verdriet. Wat als ze te laat waren. Elliot knikte. ''Ik rij, volgens mij heb jij hier meer verstand van.'' zei hij met een trillende stem. Hij tilde Lilly op. ''Lilly, asjeblieft hou vol. Het komt goed dat beloof ik je.'' zei hij zachtjes. Met wat moeite deed hij de deur openen. Lilly was zo levenloos, ze was net een lappenpop. Voorzichtig legde hij haar op de achterbank en stapte snel in. De olifanten en de mensen bij de pier -als die er stonden- moesten maar wachten, Lilly was voor hem belangrijker dan wie dan ook. Elliot zag Lilly als familie, een beste vriendin. Lilly was zijn alles. Hij was niet verliefd op haar maar Lilly was alles wat hij nog had. Zonder Lilly zou hij nu tegen een plastic pop aan het praten zijn. Hij wachtte tot Ryan was ingestapt en gaf plankgas.

Jea keek wat benauwd van Cherry-an naar Dakota. Hij zuchtte kort. Eigenlijk wilde hij vragen waarom en wat er met dr aan de hand was maar zo te zien had ze veel pijn. En Jea hield er niet echt van om mensen te zien leiden. Behendig pakte hij Dakota bij zijn schouders en legde zijn andere hand in haar knieholte. Zo tilde hij haar omhoog, in zijn armen. Daarna keek hij naar Cherry-an. ''Geloof me, ik weet net zo veel als jou..'' reageerde hij wat koel. En het was ook zo. Hij was net zo verbaasd geweest over die plotselinge aanval als zij. Cherry-an begon wat heen en weer te lopen. ''verdomme.. zitten we hier nou vast? zijn die oliefanten al weg..?'' vroeg ze en ze keek Jea aan met paniek en ernst in haar ogen. Jea slikte even ((OMG DAS ZOO SEXY.. DIE ADEMSAPPEL VAN EEN ASIAN ALS DIE SLIKT EN DAN AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH, omg.. weird? but Maral would AGREE with me ^^)) Moeddeloos schudde hij zijn hoofd. ''Ik.. ik weet het niet.. ik hoop alleen dat ik weer snel naar huis kan..'' zei hij zacht.

Ryan bleef bij Lilly op de achterkant, Met zijn laatste hoop probeerde hij haar hart op gang te krijgen. Reanimatie was het enige hulpmiddel als je niets in huis had. Hij hief Lilly's kin op, 30 keer op de borst druken, twee seconden luisteren, mond reanimatie voor twee keer en dan weer 30 keer drukken op haar borst. Gelukkig had Ryan zijn opleiding toch afgemaakt.. Dakota rustte haar hand in zijn nek en haar andere hand op zijn borst. Eigenlijk vertrouwde ze het niet zo en dat zag je ook aan haar. Fysiek contact haatte ze. Dat had Ryan's vader voor haar verpest.. "Bedankt.. Zei ze zachtjes en bungelde haar voeten heen en weer.

Elliot reed alsof hij een soort vader was die bij de bevalling van zijn vrouw moest zijn. ((mijn vader reed toen echt hard O.O)) Behendig ontweek hij de obsakels, hij wist vele korte routes naar het ziekenhuis. Toen ze er eenmaal waren sprong hij uit de auto en deed de deur openen van de achterbank. Daarna liep hij snel naar de kofferbak en paktte zo beetje alles wat hij kon vinden, van munitie tot wapens. Want het ziekenhuis was een broeit plaats voor zombies. ''Ik geef je dekking,'' zei hij tegen Ryan toen hij zwaar bewapend was. Hij keek naar het gebouw. Hij had een hekel aan die ziekenhuizen. Het rook er nu als de dood in plaats van de zieke mensen geur. Hij liep naar de ingang en trapte de deur in. Het was een klein ziekenhuis van 2 verdiepingen en 3 verdiepingen onder hun was een grote kelder, tussen de begande grond en de kelder zatten trappen. ''Veilig,'' riep hij. Hij vroeg zich af waar die krengen zatten. Want zoals Lilly al had gezegt ze waren niet in de donkere stegen.

Ryan tilde Lilly op en droeg haar in zijn armen het ziekenhuis in. Hij keek op de plattegrond, 2de verdieping. "Volg mij naar de reaniematiekamer, als die bestaat in dit vervloekte ziekenhuis" Siste Ryan, hij wandelde snel, Uiteindelijk had hij gevonden wat hij zocht. Voorzichtig legde hij Lilly neer op de tafel/bed, en keek om zich heen. Dit had hij nog nooit gedaan, en het was best spannend. "Elliot, ga bij dat apparaat staan en volg mijn aanwijzingen aan!" Riep Ryan met een serieus gezicht. Hij pakte de AED schokdempers vast en ontblootte Lilly's borst, het was noodzakelijk dat dat gebeurde.

''Geen dank..'' mompelde Jea tussen door. Hij glimlachte kort. Daarna gleed zijn trieste blik weer naar voren. ''We moeten hier weg..'' zei hij plots. ''Dalijk komen er nog meer..'' zei hij beslist. Cherry-an zuchtte. ''goh, wat slim bedacht..'' merkte Cherry-an op. Jea keek haar fel aan. ''Ik heb écht geprobeerd aardig te zijn tegen je maar nu ga je te ver.. kies zelf maar wat je wilt.. of je blijft hier en kan zoveel zeuren, snauwen en mokken als je wilt, of je blijft bij ons en houdt je kop dicht tenzij er iets nuttigs uitkomt, oké?'' Jea was het echt zat. Ook hij had z'n grenzen. Cherry-an keek Jea wat beduusd aan. Even keek ze naar de grond en toen trok ze wat met haar gezicht. Ze huilde. Jea kreeg meteen spijt. Zo was hij gewoon. Hij kon niet boos blijven, op niemand. Hij beet even op zn lip. ''sorry, ik bedoelde het niet zo.. hé.. niet huilen oke?'' probeerde hij nog maar Cherry-an schudde haar hoofd. Ze snikte even. ''sorry..'' piepte ze. Jea fronste zijn wenkbrauwen. Verontschuldigde ze zich nou. ''ik ben gewoon een kutwijf.. soms.. sorry, ik.. ik blijf..'' zei ze uiteindelijk. Ze lachte kort door haar tranen heen. Stemmingswisselingen, daar had ze vaak last van. Jea wist niet echt wat hij met deze twee meiden aanmoest xd

Elliot liep zo snel mogelijk achter Ryan aan, zijn oren gespits. Hij zou de zombies op een kilometer afstand ruiken. Maar zelfs nu rook hij niets, nouja een paar dooie, maar die waren verrot. Alsof ze er al een maand lagen. Maar wat verwachten je anders, alle zieke mensen hier werden opgegeten door die monsters. De deur ging openen naar een aparte kamer. Elliot knikte, hij keek even naar het apparaat. De stekker zat niet in het stopcontact. Hij propte het er in en de machine ging aan. Elliot keek hoe Ryan de borst ontblote bij Lilly. Hij vond het raar om haar zo te zien. Hij voelde de haat en de verdriet opborrelen. ''Je gaat het redden lilly,'' zei hij zachtjes. Maar of Lilly het wel ging redden was een mysterie.

"Ik noem zo een nummer op en in die stand schakel je hem. Als ik 'los' zeg, dan draai je deze om." Zei Ryan, hij zette de schokdempers op Lilly's borst. Diep haalde Ryan in, Hopelijk ging het goed. "Oke.. 3..2..1... 150!" Riep hij op, "Los!" Riep hij nu, Ryan had echt teveel medische series gekeken en daarbij had zijn opleiding ook nog eens geluk. Dakota hield zich nog steeds vastgeklemd aan Jea. Ze durfde hem niet aan te kijken, Stel nou als hij terug keek en dan.. Was ze gek in d'r hoofd ofzo? Die vent had het allemaal voor haar verpest en nu dacht ze zo over anderen. Maar het was gewoon zo. Niemand was te vertrouwen behalve Ryan, had ze zich zelf ingeprent..

Jea keek even voor zich uit. Eigenlijk ontweek hij de blikken van Dakota en Cherry-an. Waar was hij nou weer in terrecht gekomen? Een of andere drama serie? Nou, die meiden waren niet zo erg.. ten minste, tot op een zekere hoogte dan. ''duuuus..'' zei hij langzaam. ''zullen we gaan lopen? kijken of we je vriend kunnen vinden?'' vroeg hij aan Dakota en hij keek haar even aan. Cherry-an knikte alleen maar en liep met een beetje een gebogen hoofd achter Jea aan.

Elliot knikte en wachtte op een tekenen van Ryan. 150 hij keek naar het nummer. Toen hij zei los, draaide hij de knop om zoals gezegt. Lilly's lichaam kwam omhoog toen de schokdemper op haar borst werden gedrukt. Maar haar ogen openen doen of iets dergelijks gebeurde niet. Elliot beet op zijn onderlip, mischien was het te weinig of lukte het niet in 1 keer. Elliot keek hoe het bed rood kleurde. ''Ryan,'' zei hij serieus. hij wees naar het bed wat rood was gekeurd, bij haar middel en bij haar hoofd. Dat was nogal logisch ook aangezien ze tegen een muur werd aangesmeten, dat haar ze haar rug niet had gebroken of haar nek? dat was een raadsel. Maar toch zag ze er niet goed uit. Ze was zo bleek als ik weet niet wat, uhm sneeuw?

"Ik kijk zo of haar nek is gebroken, of haar rug.. Eerst dit" Zei Ryan serieus. Hij wachtte enkele seconden, "360!" Riep hij nu, het was de hoogste schok di eje kon geven, en als de monitor dan geen hartslag aangaf.. Dan was het over. "Los!" Riep hij nu, zijn gezicht stond serieus en er hingen tranen achter zijn ogen. Het moest en zou hem lukken.. "Ik kan Ryan bellen..Heb je een telefoon..?" Vroeg Dakota serieus aan Jea, niet wetend dat hij nu iemands leven aan het redden was, du sdat hij waarschijnlijk toch niet zou opnemen.

Jea knikte. ''Ja.. maar, dan moet ik je wel heel even neerzetten..'' zei hij. Hij bekeek Dakota even. ''red je dat..?'' Cherry-an beet even op haar lip. Zij was echt zo stom geweest om haar mobiel thuis te laten. Normaal had ze hem 24/7 bij zich. Ze waren bijna onafscheidelijk. En nét op het moment dat ze hem écht nodig had, had ze hem niet meegenomen..

Elliot knikte, Ja want wat het voor zin als ze niet meer leefde. Hij keek naar het levenloze lichaam op het bed. Tranen stonden in zijn ogen. ''Kom op Lilly...'' zei hij zachtjes. 360... Hij moest de knop helemaal omdraaien, hopelijk zou haar hart het nu doen. Hij draaide de knop om, alles leek in slowmotion te gaan voor hem. Gespannen keek hij Naar Lilly. Haar hele lichaam kwam ophoog door de hoge volt prestage. Gespannen keek hij naar de monitor. Hij hoorde niets. Tranen gleden over zijn wang. ''Lilly...'' zei hij zachtjes. Een zachtte piep was te horen op de monitor. Elliot die dacht dat het voorbij was keek op. Een brede glimlach sierde zijn behuilde gezicht. Elliot had eigelijk nooit zo erg gehuild als nu. Elliot keek naar Ryan, zijn gezicht straalde dankbaarheid uit. Langszaam liep hij op Lilly af, hij streek haar haren achter haar oren. Haar haren lagen speels om haar heen. ''Lilly? Lan je me horen?'' Ookal deed Lilly's hart het weer, ze was nog steeds buitenwesten. Maar wat verwacht je anders als je van een auto was afgesmetten die 110 kilometer per uur reed en vervolgens tegen een muur aan was geknalt.

"Rustig Elliot, laat haar rusten. Ze heeft net een grote schok volt door haar lichaam gehad" Zei Ryan kalmpjes, Hij drukte rustig op Lilly's nek, Niet gebroken. Haar rug lag ook in een normale houding, Ook niet gebroken. op de monitor was een zwakke hartslag te zien, maar hij deed het wel. "Nu mag ik mezelf een dokter noemen..Ik heb iemand leven gered" Zei Ryan met een trotse glimlach, Een traan rolde over zijn wangen. Het was hem gelukt.. Daarna schoot hem wat te binnen. "Vocht.. Vocht vocht vocht.." Momeplde hij, hij begon in kasten te zoeken, uiteindelijk vond hij een koeling met infuus met vocht. Hij slikte, "Ik hoop dat het schone naalden zijn" Smeekte hij, en bracht voorzichtig een infuus in in Lilly's arm. Dakota Knikte. "Ik denk dat ik dat wel red" Zei ze, geduldig wachtte ze af totdat Jea haar een telefoon zou geven. "Ik weet het nummer uit m'n hoofd" Zei ze met een hele zwakke glimlach, Haar voet deed zo'n pijn..

Jea knikte. Voorzichtig zette hij Dakota neer. ''Leun maar even op mij..'' zei hij. Hij voelde in zijn broekzak en viste zijn mobiel eruit. Hij veegde het schermpje even schoon en overhandigde zijn mobiel uiteindelijk aan Dakota. ''hier..'' zei hij. Cherry-an bekeek Dakota even. Eigenllijk had ze met nog niemand gesproken behalve met Jea.

Elliot bleef staan. Hij glimlachtte allen. Hij veegde zijn tranen weg. ''Je heb het gehaald Lilly,'' zei hij zachtjes. Hij keek Ryan aan, ''Bedankt, ik sta bij je in het krijt.'' zei hij dankbaar. Vanaf nu vertrouwde Elliot Ryan volledig. Ze greens even kort om wat Lilly over Ryan had gezegt. Lilly kende zou ze die ryan heel erg uitdagen om te kijken wat zijn grenzen waren. Dat had Lilly ook gedaan bij Elliot. Hij kon de eerste keer nog goed herringeren. Hij had haar gered, gered uit de klauwen van monsters. Lilly had geluk gehad dat hij ze had kunnen weg jagen, Lilly had toen ook hele diepe sneeën. één van die sneeën zat op haar onderbuik. Maar hij was keurig dicht genaaid. Hij zuchtte kort. Lilly had veel verteld over haar broers. Hij kende de gruwelijke waarheid. Hij kon nog steeds niet begrijpen waarom een broer haar zoiets had aangedaan. Ze vond het rot voor haar, maar Lilly liet nooit duidelijk merken dat ze er mee zat. Ze zei altijd dat hij dronken was geweest met zijn vrienden. Maar Lilly zat meer met haar tweeling in haar hoofd dan met haar oudste broer. Ze vond het een klootzak meer niet, maar die klootzak had het niet overleefd. Nee daar had Levi wel voor gezorgt, vervolgens waren die 2 gevlucht naar dit stadje in santa monica. Elliot wist alles over Lilly, en als Elliot een wens zou mogen doen, zou hij wensen dat Lilly's tweeling ook weer leefde nouja weer een mens werd. De verhalen die Lilly kon vertellen over hem waren geniaal om te horen. Maar daarbij wist Lilly ook alles over hem. Hij keek naar de naald. Hij slikte even. Hij pakte er een injectie uit zijn rugzak en stak die ook in Lilly's arm. ''Boor de zekerheid,'' zei hij. Je wist maar nooit waar die naalden hadden gezetten. ''U-uhm moeten we haar niet verbinden, want anders bloed ze nog leeg...'' zei hij serieus.

Ryan knikte uiteindelijk op wat Elliot zei. "Zoek verband, haar blousse moet uit." Zei Ryan serieus, hij meende het. Hij begon haar blousse open te knopen, Ryan had zo vaak zo op echte mensen moeten oefenen dus voor hem was het best normaal, Maar met die schokdempers was anders. Dat was nogal apart en nieuw voor hem, Maar uiteindelijk was het gelukt. Dakoty Nam de telefoon aan, Ze kende het nummer uit haar hoofd. "Bedankt" Zei ze met een zwak glimlachje en hield te telefoon aan haar oor. Een keer ging hij over. Twee keer. drie keer. bij elke keer dat hij over ging, verloor Dakota weer een beetje hoop.. Misschien... Misschien was hij dood..?

Jea hield zijn adem even in. ''en..?'' vroeg hij zacht. Hij hoopte maar dat er niets ernstigs was gebeurd. Wat zenuwachtig beet hij even op zijn vinger. Hij voelde zich niet echt op zijn gemak. En het werd ook al wat donker buiten...

Elliot knikte, ''Als je haar bh maar aan hou,'' zei hij voor de grap. Elliot maakte soms graag een grapje anders werd het voor hem te serieus en werd hij een beetje depri uiteindelijk. Hij begon te rommelen in de kasten, hij vond een rol met verband, ook vond hij gaas en wat ontsmettingsmiddel. Hij zetten het op het bed neer en liep weer naar de kast maar dit keer met zijn rugzak, hij gooide er van alles in, zoals verband, gaas, tape, en nog wat medicijnen zoals asprine enzovoorts. Je wist maar nooit wanneer je terug kwam. Hij liep weer terug en keek even op de gang. Het was erg stil, hij vroeg zich af waar ze waren. Hij keek op zijn horloge 4 uur. Het liefste wou hij voor 5e naar huis met Lilly want als hier werkelijk zombies zatten en hun ruikte waren ze de pineut.

((OOC: minimaal 3 regels, je kan inspriloos zijn maar post dan niets tot je het heb a.u.b ))

((Ik zei al tegen je vandaag dat drie regels op een ipod twee regels is op de site xD))

Dakota slikte. 7 keer.. Er werd niet opgenomen. Met trillende handen en waterige ogen keek ze naar het schermpje. "Hij neemt niet op.." Stamelde ze, Als ze Ryan kwijt was.. Wat dan? Waar moest ze dan heen? Nergens dus.. Ze gaf de telefoon terug aan Jea en slikte weer. Haar keel was droog, en ze beet nerveus op haar lip. "Hij neemt niet op.."Fluisterde ze nogmaals.
Ryan probeerde het verband voorzichtig om haar rug te binden, Wat moeilijk ging aangezien het nog best een lastige klus was. Na veel moeite lukte het toch uiteindelijk, Hij haalde vorozichtig het infuus uit haar arm nadat het een kwartier had gedruppeld. "Ik draag haar wel." Zei Ryan, hij tilde Lilly voorzichtig op en begon richting de uitgang te lopen. "Nu als een speer naar huis" Zei Ryan.

((wtf wanneer heb je dat gezegd -.-?))

Jea keek wat benauwd terug. ''Hij hoort vast z'n telefoon niet.. dat is alles..'' probeerde hij nog. Hij nam zijn telefoon weer aan en borg 'm op in zijn zak. ''Misschien.. eh.. misschien wil hij jou bellen..'' zei hij nog. Er was een kleine kans dat dat ook echt waar was. Maar wat moest hij dan zeggen? Ze zag er zo verdrietig uit. Cherry-an keek Dakota even aan. ''je voet.. eh.. moet die niet.. verbonden worden ofzo..'' zei ze wat droogjes en ze wees ernaar. Er zat wat bloed op haar voet..

((Nee ik zie dat vandaag tegen nicole xD -wacht op Nicole's post))

Terwijl Ryan bezig was met het verband van Lilly's rug, verbond hij haar hoofd. Ze was lelijk gevallen, ze zat onder de schrammen maar dat ze ze wel eens meer. Ze vond dat wel stoer zei ze meestal. Alleen verband vond ze nooit echt leuk. Toen Ryan eindelijk klaar was met het verband ging het infuus eruit. Eerlijk gezegt zag Lilly er schattig uit als ze er zo blij lag, gelukkig had ze iets meer kleur op haar wangen. Het leek alsof Lilly verzeilt was geraakt in een winterslaap. Hij deed zijn rugzak weer om en hield zijn geweer in de aan slag. Elliot vond het steeds vreemder worden dat hij nog geen zombie had gezien terwijl het hier meestal vol zat. Met snelle passen liepen ze naar de uitgang. Ergens was hij wel blij dat hij ze niet tegen was gekomen. De uitgang kwam in zicht. De auto stond nog keurig op zijn plaats. ''Uhm, weet je zusje wel waar je ben?'' vroeg hij aarzelend.

((OOC: haha ja dat zei je ja, maar toch... probeer er rekening mee te houden want het is best makkelijk als je 2 personages heb om dan lang te posten, ik zit me namelijk afentoe echt in te houden dat ik geen monsterpost plaats XD))

Dakota beet op haar lip, Haar haren zaten door de war en het staartje had weinig zin gehad. Dakota knikte aarzelend. 'Ja.. dat.. dat zou het wel zijn ja.." Probeerde ze zichzelf voor te stellen. "Shit!" Riep Ryan, hij keek Elliot aan. "Pak mijn mobiel uit mijn broekzak en draai haar nummer" Zei hij, hij vroeg het eigenlijk meer. Een vraagteken was duidelijk te horen.Dat, dat was hi helemaal vergeten. Hoe kon hij dat nou vergeten! Dakota kon niets alleen, tenminste, niet met andere mensen..