Don't mess with me!

Aiden bleef verder spelen, Dit moment was speciaal voor hem. Het was lang geleden dat hij met een ander had gespeeld, Het klonk prachtig. Aiden opende even zijn ogen en keek Abbi goedkeurend aan, Dat ze zeker verder moest zingen. Ze kon prachtig zingen. Aiden herkende het liedje, Zachtjes nuriede ook hij mee, Maar hij begon niet te zingen. Zijn viool leek bijna een magisch geluid te maken, Alsof het niet bestond.. Zo mooi was het. En je kon er zijn gevoel in horen.

Abbi bleef hem onzeker aan kijken, hij keek haar goedkeurend aan. Dat gaf aan dat ze weer verder kon zingen. Als ze slecht zong, zou hij het dan zeggen? Ze beet op haar onderlip en keek weer naar haar voeten. De viool muziek was magisch. Ze sloot haar ogen en begon weer zachtjes te zingen, dit keer zong ze door. ''What's wrong, whats wrong now?Too many, too many problems. Don't know where she belongs, where she belongs. She wants to go home, but nobody's home. That's where she lies, broken inside. With no place to go, no place to go, to dry her eyes.Broken inside. Open your eyes and look outside, find the reasons why. You've been rejected, and now you can't find what you've left behind. Be strong, be strong now. Too many, too many problems. Don't know where she belongs, where she belongs. She wants to go home, but nobody's home. That's where she lies, broken inside. With no place to go, no place to go, to dry her eyes. Broken inside.'' ze keek Aiden weer aan, ze liet hem een soort solo spelen voordat ze weer verder zou gaan zingen. Ze slikte even. ''Her feelings she hides.
Her dreams she can't find. She's losing her mind. She's fallen behind. She can't find her place. She's losing her faith. She's falling from grace.
She's all over the place! Yeah!!'' Het laatste woord zong ze helemaal uit, het was langdurig en je had er goede longen voor nodig maar ze kon het wel. Alleen bij het einde ging ze net de mist in want haar lucht was op dus het klonk op het einde wat gehapperd. Ze keek hem wat zenuwachtig aan toen ze klaar was met zingen. Ze hoopte zo dat ze het goed had gedaan. ''W-wat vond je er van?'' vroeg ze zachtjes, in haar stem was duidelijk de onzekerheid te horen.

Aiden maakte het liedje af. Er leek bijna een traan over zijn wang te glijden. "Het was prachtig." Zei hij met een lieve glimlach. "Ik wil je nog wat laten zien." Zei hij plots, Voorzichtig borg hij zijn viool en strijkstok op en liet zich zakken naast Abbi op bed. Hij vouwde zijn eigen handen samen en keek Abbi aan. "Blazen. En doe het met liefde.." Zei Hij, zijn handen voelde al warm aan.

Abigail keek hem aan, een zwak glimlachje sierde haar gezicht. ''V-vind je echt?'' vroeg ze wat onzeker. Heel langszaam gaf ze Aiden haar vertrouwen. En dat was bijzonder, want dat zou betekenen dat ze ze je zag als een vriend en dat ze alles toe vertrouwde. Ze keek hem wat verward aan toen hij haar nog iets wou laten zien, de woorden lagen op haar lippen maar ze zei ze niet. Ze keek hem wat verbijsterd aan toen hij naast haar ging zitten en zei dat ze moest blazen. Met liefde? Hoe moest ze dat doen. Heel voorzichtig boog Abbi naar zijn handen toe, ze tuitte haar mond om te blazen, ze keek hem nog heel even aan en keek toen naar zijn handen. Ze blaasde, ze probeerde aan haar mooiste momenten te heringeren terwijl ze blaasde. Het moment toen ze zong voor het publiek, het moment dat ze Alex zag lachen en het moment dat ze bevrijd werd uit haar verleden. En daarbij kwam ook nog het moment van het zingen en het viool spel van Aiden.

Wat licht kwam tussen Aiden's vingers door, Hij opende langzaam zijn handen, een prachtige vlinder, Met een hartje op beide vleugels fladderde in zijn handpalmen. Aiden kon illusies opwekken, En altijd betekende het iets speciaals voor hem. "Dit ben jij Abbi.." Zei hij zachtjes. "Kwetsbaar. En teder, Zoals de vleugels." Zei hij zacht, zijn ogen bleven gericht op de vlinder die in zijn handpalmen bleef fladderen. "Maar je kan geen kant op.. Dit is wat het leven met je doet.." Langzaam begonnen de vleugels te vlammen, heel zachtjes. Alsof papier was, dwarrelde er stukjes van de vleugels af, Maar de vlinder bleef fladderen. "Het verschroeit je vleugels. maar jij.. Jij blijft doorgaan. Je zet door, Je bent sterk." Zei hij, "Maar het leven laat je niet. Je kan geen kant op.." Aiden sloot zijn handen, en de vlinder verdween. Alsof hij werd opgesloten. maar daarna opende hij zijn handen weer, De vlinder was er weer, met zijn verschroeide vleugels. "Maar je hersteld weer. Je vind iemand, die je de liefde kan geven en je kan beschermen.. Misschien heb je die zelfs al.." De vleugels van de vlinder begonnen zich te herstellen. Dit was een speciaal gebaar van Aiden, voor Abbi.

Abigail keek hoe zijn handen oplichten. Verbijzerd keek ze er naar. Langszaam gingen zijn handen openen. Een prachtige vlinder was te zien. Ze keek naar te vlinder toen Aiden sprak. In haar ooghoeken waren tranen te zien. Het was waar wat Aiden zei, al vertelde hij het op een hele andere manier. Hij moest eens weten wat er allemaal was gebeurd. Ze keek hoe de vleugels verschroeide. Ze kon het niet meer houden, tranen gleden langs haar wang. Maar dit keer stond ze het toe, ze veegde ze niet weg. Voor het eerst dat ze haar verdriet toonde aan iemand die ze net kende. Ze keek Aiden aan toen hij weer zijn handen opende, de vleugels herstelde zich. Langszaam schudde ze haar hoofd. ''Niets kan mij beschermen tegen het verleden, het is gebeurt. Het heeft mij veranderd, zoals ik nu ben.'' zei ze zachtjes. ''De enige die mij lief heb zit zelf in de problemen.'' ''Mijn vleugels branden op, maar die van Alex zijn al op gebrand. Hij zocht zijn troost in pijn, zover ben ik niet. Ik bescherm hem tegen pijn, dat probeer ik tenminste.'' zei ze eerlijk. Dit was de eerste keer dat ze eerlijk sprak over zich zelf en over Alex. Jaren lang had ze haar mond gehouden, haar gevoelens opgekropt maar dat ging niet veranderen. Wie zou jou moeten helpen, bekijk je zelf! Je bent dik, lelijk. Ze moeten je niet! de stem in haar hoofd was haar negatieve ik, haar zelfbeeld. Hij doet dit alleen omdat hij medelijde met je heb, meer niet. Hij vind je zielig! Een mislukt mormel die steelt en alles uit de vuilnisbakken vist, wie moet er nou zo'n iemand. Kijk wat hij heeft, hij is zoveel beter dan jij! Gedachtens overspoelde haar, tranen bleven over haar wang glijden. Ze vouwde Aiden's hand dicht. ''Op gesloten in het verleden. Op gesloten in het nu, er is geen weg terug. Geen licht. Alleen duisternis...'' ''Gefluister in mijn hoofd wijst me de weg, maar die stuurt me steeds dieper de duisternis in, maar er is geen weg terug.''

Aiden zuchtte even. Hij keek Abbi aan, met een veelbetekenende blik. "Probeer het. Je hebt iemand nodig.. Die je beschermd. Gebeurd is gebeurd. Start opnieuw, Een nieuwe vlinder zal ontpoppen." Zijn handen werden gesloten, Maar toen hij ze weer opende, Lag er een cocon in zijn handen. Langzaam opende de cocon zich en er kwam een nieuwe, prachtige vlinder uit. Hou je handen op." Toen Abbi dat deed, Liet hij de vlinder overvliegen naar haar handen. "Sluit ze niet Abbi, SLuit ze niet. Denk aan mijn woorden.." Zei hij zacht.

Abigail keek Aiden aan, ze beet op haar onderlip, haar tranen waren erg zout, dat wist ze omdat er druppels over haar mond gleden. Haar mascara was uitgelopen maar eigelijk kon het haar niets schelen. ''Wie moet die iemand dan zijn, alex zit zelf genoeg in de problemen en ik wil niemand belasten.'' zei Abigail zonder hem aan te kijken. Ze beet op haar onderlip toen Aiden zijn handen weer opende, de vlinder zag er zo teder uit. Ze keek hem weer aan toen hij tegen haar sprak. Ze deed wat hij zei, de vlinder vloog over. Ze beet harder op haar onderlip. Haar handen jeukte om ze dicht te doen, Haar vingers gingen naar haar handpalmen maar ze sloot ze niet. Ze opende ze weer en bleef naar de vlinder kijken, zo zacht en teder. Jij bent geen vlinder, je bent eerder een mier die vertrapt word, een worm die door vogels word gegeten. Je bent niets waard, sluit ze! Sluit je hand! Abbi deed haar ogen dicht haar handen gingen heel langszaam dicht, nouja dicht. Bijna dicht. ze zat op het randje. Maar ze kon het niet. Opnieuw deed ze ze openen.

(( Dit is net een dramaserie xD ))

Aiden keek hoe Abbi haar handen wou sluiten. Maar hij zei er niets van. Toen Abbi haar handen weer open deed, verscheen er een heel klein, zwak glimlachje op zijn gezicht. "Die persoon moet je vinden, Of misschien heb je die al." Vertelde Aiden haar en liet de vlinder op haar handpalmen rusten. Vredevol liet de vlinder zijn vleugels rusten, Daarna verdween hij. Hij zag dat Abbi huilde. "Je mag huilen. Huil maar, huil alles er uit." Zei Aiden zachtjes.

((OOC: Ja maar wel leuk xd, tenminste vind ik))

Abigail keek Aiden onbegrijpelijk aan, ze vertelde net dat ze die persoon niet had. ''Waar moet ik dan zoeken?'' vroeg ze onzeker. Ze voelde de vleugels op haar hand en keek er naar. Toen de vlinder verdwenen was sloot ze haar handen. ''So far away. I wish you were here. Before it's too late, this could all disappear. Before the doors close. And it comes to an end. With you by my side I will fight and defend,I'll fight and defend.'' zong ze zachtjes met een maar snikken tussen door. Tranen gleden nog steeds over haar wang, het wou niet meer stoppen. Dat was meestal als ze eenmaal begon te huilen kon ze niet meer stoppen. Ze keek Aiden aan. ''Abbi,abbi, abbi. Je bent een zwakkeling. Daar vallen jongens niet op. Ze vallen op mooie, slanke meisjes die niet de hoer hebben uitgehangen.''

Aiden bleef zonder iets te zeggen Abbi aan kijken. Soms was stilte het beste antwoord. Hij legde rustig een Arm om Abbi heen, een losse omhelzing, die al gauw steviger werd. Gewoon, om haar te troosten. Als nieuwe vrienden. Als Aiden gedachten kon lezen, wist hij allang wat er aan de hand was. Maar dat kon hij niet. Maar Abbi, Abbi straalde onzekerheid uit, En ze had iemand nodig om haar te troosten. "Diegene is dichterbij dan je denkt" Zei hij bijna fluistrend terwijl hij haar zo teder vasthield.

Abigail veegde wat tranen van haar wangen af, ze voelde een arm om zich heen. Een beetje verbijsterd keek ze Aiden aan. Ze was niet echt gewend om geknuffeld te worden. Alex mischien maar andere, nee? Ze had er geen behoefte aan zei ze. Maar stiekem vond ze het wel fijn. Ze legde haar handen op zijn onderarm en sloot haar ogen. De fluisterde woorden van Aiden brachten haar in verwarring maar zorgde ook voor een heel licht blosje op haar wangen. Voorzichtig legde ze haar hoofd op zijn borst en luisterde hoe zijn hart klopte, ze werd altijd rustig van een kloppend hart. Zo kreeg Alex haar ook altijd rustig. Langszaam keek ze omhoog. ''W-wil jij die gene zijn?'' vroeg ze wat onzeker. Abbi kon niet tegen teleurstellingen, ze was er bang voor. Bang om afgewezen te worden. Maar om de één of andere reden was ze er niet bang voor toen ze het aan Aiden vroeg. Ze hoopte het alleen. En op iets hopen had ze vaak genoeg gedaan, ze had soms gesmeekt maar niemand die haar smeekbedes had gehoord.

Aiden wachtte even voordat hij antwoord gaf op de vraag die Abbi stelde. "Ik zal er voor je zijn." Zei hij zacht, en streek even met zijn hand door haar haren heen terwijl ze haar hoofd op zijn borst rustte. "En denk aan die vlinder Abbi." Zei hij zacht, Die vlinder.. Misschien was het voor Abbi normaal.. Maar voor Aiden was het een bijzonder gebaar. Een gebaar, die hij niet snel zomaar liet zien.

Abbi keek even dankbaar omhoog. ''Dankje,'' zei ze zachtjes voordat ze haar hoofd weer op zijn borst legde. Ze veegde met haar hand de overige tranen weg. Genoeg gehuild voor een maand of 2. Die vlinder, het gebaar wat Aiden had gemaakt deed haar veel. Op de een of andere manier vond ze het prettig om bij hem te zijn. Maar om de andere manier werd ze misselijk en draaide haar maag om. Maar dat gevoel negeerde ze. Ze had een vriend. Ze zag de vlinder vleugels nog in rook opgaan en de cacon die openen barsten.

"Wat wil je nog doen..?" Vroeg Aiden uit nieuwschierigheid. Hij liet Abbi los. Deze omhelzing had haar zo te zien goed geholpen. En het huilen ook. Aiden was een troostzaam type, En deed er alles om, om iemand anders het naar zijn zin te krijgen. Zo stak Aiden in elkaar en het was niet te veranderen. Aiden was een allermans vriend, Iemand die je niet snel zou afwijzen. Niet omdat hij knap was, maar omdat hij superlief was en er voor je was.

Abigail keek hem aan, ze wist niet goed wat ze zou willen. Al zei haar hart iets heel anders. Maar daar ging ze niet luisteren. De kans was groot dat het niet geaccepteerd was en ze haar vriend verloor. En daarbij kende ze hem niet erg goed. Ze schudde haar hoofd. ''Zou jij nog iets willen doen?'' vroeg ze aan hem. Aiden was een lieve jongen, ze was hem dan ook erg dankbaar. ''Hoe kan ik je eigelijk bedanken?'' vroeg ze. Ze wou iets terug geven aan hem.

"Je hoeft me niet te bedanken. Je troosten is het minste wat ik kan doen.. Het betekend veel voor me, Dit is de beloning zelf al" Zei Aiden met een kort glimlachje. Hij keek even naar zijn handpalmen. Hij opende ze, en een klein kloppend hart kwam tevoorschijn, het zweefde net boven zijn handpalm. Hij was gelijk aan Abbi's hartslag. Gewoon, Zomaar deed hij dat.

Abigail glimlachtte zwakjes. Haar hart klopte wat sneller. Ze was iets van plan, ze wou haar hart volgen. Maar haar verstand zei, nee en haar zelfbeeld ook. Ze draaide haar hoofd richting Aiden en boog naar hem toe. Haar hart klopte heel snel, maar toch trok ze zich weer terug. Ze keek naar de grond. Stom idee, stom idee... ze beet zachtjes op haar onderlip. Ze bleef naar de grond kijken. ''Weet je het zeker?'' vroeg ze voorzichtig. Want Abbi wou graag iets terug doen. Al wist ze niet wat, nouja haar hart wel maar de rest van haar lichaam weigerde het.

Aiden schrok best van wat Abbi van plan was. Hij bleef gewoon zo zitten. Dit was raar.. Ze was van plan hem te zoenen? tenminste, het leek er op. "Ja.. Ik.. ik weet he tzeker ik bedoel.. Ja." Zei hij, zoals gewoonlijk struikelde hij weer over zijn woorden, Maar dat was normaal. Aiden struikelde altij over zijn woorden in spannende, of juist enge situaties, Maar ook als hij benauwd was. "Wat.. Wat was je van plan, of eh.." Houdt je kop nou Aiden.. Vraag niets, het gebeurt vanzelf.. Ging het door zijn hoofd, Maar aan de ander ekant.. Niet doen, Je kent haar pas. Je verliest haar dan net zo snel als ze was gekomen..

Abigail schrok, het was dus opgevallen. Ze verschuifde met haar voet over de vloer. Hoe moest ze dit gaan uitleggen, ze hoopte dat hij het niet zou vragen maar dat deed hij wel. Ze beet op haar onderlip. ''U-uh niets,'' zei ze snel. Ze durfde hem niet aan te kijken. ''Ik zei toch dat is een stom idee, nooit naar je hart luisteren altijd naar je verstand! Je instict en je zelfbeedl! Niemand moet je begrijp het dan, maar hij... vergeet het! Wees blij dat hij je vriend wil zijn!'' Heel voorzichtig gleurde ze naar hem van onder haar haar. ''W-wat vind je eigelijk leuk aan een meisje,'' vroeg ze onzeker. Haar voeten schoven nog steeds over de vloer, ze vroeg het zonder hem aan te kijken.

"Het leukste aan een meisje.. Haar ogen, En de manier waarop ze spreekt.." Zei Aiden. "En vooral.. Hoe ze je vast kan houden, hoe ze er voor je kan zijn." Zei Aiden zacht. Hij ging er niet meer op in. Hij slikte, dit was zo raar. "Abbi, Ik weet niet wat je van plan was.. Maar.." Begon Aiden. Waar was hij aan begonnen? had hij dit maar nooit gezegd. Het kwam vanzelf.. maar aan de andere kant mocht het niet van zichzelf. Hij sloot zijn handen waardoor de illusie weer verdween.

Abigail keek hem aan en knikte, ''Nou meid, je kan het nu wel vergeten. Oke goed... ga door met je leven oke. Je kan prima zonder mensen om je heen. Sta nu gewoon op en loop weg.'' Abigail negeerde de stem in haar hoofd. ''Je vind vast en zeker zo'n meisje,'' zei ze met een zwak glimlachje. ''Ja een ander meisje niet jij! Opnieuw negeerde ze de stem. Abigail slikte even toen hij weer over de net begon. Ze keek weer naar de grond. ''Maar wat?'' vroeg ze zachtjes zonder hem aan te kijken. Ze was toch nieuwgierig naar wat hij te zeggen had op de één of andere manier.

"Nee niks.. Ik eh.." Zei hij zachtjes en keek naar zijn voeten. "Go ahead.." Zei hij zachtjes. Het maakte hem niet uit. Hij vouwde zijn handen samen, en slikte even, Daarna boog hij voorover en drukte een kus net naast haar mond.

((Sorry moet slapen))

(( Ja ik ook reageer morgen wel XD ))

Abigail wreef met haar voet over haar andere voet. Ze waren ondertussen aan de onderkant al bruin. Ze hoorde zijn zachte stem iets zeggen, maar ze snapte het niet helemaal. Moest zij iets doen? Ze deed haar lok achter haar oor en wou hem hem net een kus op zijn wang geven, want dat was ze eigelijk van plan geweest, maar ze durfde het niet. Ze hoorde Aiden slikken en zag dat hij zich naar haar toe boog. Ze keek hem wat verward aan maar voelde vervolgens een kus branden naast haar mond. Ze was eerlijk gezegt verbijsterd over wat Aiden net had gedaan. Ze knipperde een paar keer met haar ogen. Haar zelfbeeld sprak niet, blijkbaar even verbaast als zij. Een kleur verscheen op haar wangen. Dont trust a men! hoorde ze in haar achter hoofd. Ze doen lief tegen je en geven je alles, maar stoppen je daarna weer terug waar je hoord! Ze beet zachtjes op haar onderlip en draaide haar hoofd weer, haar blik op de grond gericht. Heel voorzichtig legde ze haar hand op zijn handen. Ze was nog steeds verbaast over de kus, eerlijk gezegt was ze in de wolken. Niet elke man is slecht toch? Uhmf, tuurlijk. Je eigen vader wou je niets eens zien, hij liet je achter bij zijn broer. Waarom zouden andere mannen, anders zijn! Daar zat iets in, maar wat moest ze dan. Vragen of hij haar misbruikte om haar weer terug te stoppen? Nooit dat ze dat deed. Haar hele leven was ze al onzeker. Maar alex dan? Hij was toch lief voor haar, hij had haar zelfs gered Maar hij is je tweeling die voelen elkaar aan, Maar dat was toch geen reden om lief en aardig te zijn? Ze werd gek van al haar gedachtens. Ze keek naar haar hand die nog steeds op zijn handen lagen. Haar hart klopte snel, haar maag draaide rondjes. En eerlijk gezegt vond ze dat nog fijn ook.