Lovely blood, not.....

Daar zat ze dan, het houten bankje zorgde voor weinig comfort maar toch bleef ze zitten waar ze zat, op het bankje midden op het plein zat een meisje, nouja eigelijk was ze wel bejaard te noemen maar zo zag ze er niet uit. De glanzende spierwitte haren hingen naar beneden. Haar spierwitte handen lagen op haar zwarte poppen jurkje. Haar bruinrode ogen volgde de mensen. Geen van hen durfde hen aan te kijken. Waarom zouden ze, en daarbij. Ze zou dan toch alleen maar vals terug kijken. Haar blik gleed naar haar schoenen waar bloedspetters op zatten. Ze greens vals, niemand moest in het stegen komen als zij er was. De jongen die haar uit had gemaakt voor een trieste barbiepop had er van langs gekregen. Kaname kon haar niest schelen, als ze iemand beet deed ze dit uit zorg. Ze zorgde er voor dat ze bloed dronk zonder dat ze die gene vergiftigten. De jongen mocht van geluk spreken dat hij nog leefde. Dat was alleen maar omdat het bloed van de jongen afschuwelijk was. Hij rookte duidelijk 5 Sigaren per dag en in zijn bloed zat zoveel alcohol en andere troep, dat gewoon smerig was. Ze veegde haar nog bebloede mond af en smeerde haar handen weer af aan haar poppen jurkje waar nu een rode vlek ontstond.

"Laat me met rust." Een jongen met opgetrokken schouders liep over het plein. Zijn zilverkleurige haren hingen voor zijn nog lichtere ogen, Die over het schoolplein zoekte naar waar de bloedgeur vandaan kwam. maar dit bloed, wou hij niet drinken. Het rook goor, Gewoon om van te kotsen. Maar hij wou weten wie er had gedronken.. De woorden die Ryan had gezegd waren tegenover Dylan, Die hem probeerde aan te spreken.

Het meisje was niemand anders dan Ayano. Haar neus vertelde haar dat er hier vampiers rond liepen. De rest waren namelijk mensengeuren. de ene rook heel erg naar parfum, de andere naar vette hamburgers en weer een paar andere hadden duidelijk nooit van deo gehoord. Ze keek rond, haar ogen viel op 2 jongens met wit haar. Ze kende ze alle 2. Maar naar ze toe lopen deed ze niet. Nee, Ayano bleef zitten waar ze zat. Ze probeerde zich niets aan te trekken van Ryan en Dylan. En ze probeerde de afschuwelijk geur van het bloed niet te ruiken al was het onmogelijk aan gezien het op haar jurk zat. Ze keek opnieuw rond, maar dit keer opzoek naar iemand die ze wel kon bijten want Ayano nam nooit maar dan ook echt nooit een bloodpill is. Nooit van haar hele leven zou ze die troep slikken. Als ze iemand niet mocht bijten had ze altijd een flesje met bloed bij zich. Echt bloed, alleen voor noodgevallen.

Dyaln trok Ryan nu naar achteren. "Ryan, broertje.. Ik heb je nodig.." Fluisterde Dylan in zijn oor, Duidelijk had hij honger. Ryan snoof, hij bleef stokstijf staan, maar bang was hij absoluut niet. "Dylan.. Je bent zo zielig.. Je haat me, maar je streeft naar mijn bloed" Dylan hield zijn hand voor Ryans mond en trok hem verder naar achteren, "Zwijg" Siste Dylan, hij hief Ryan's hoofd op en greep hem vast bij zijn arm zodat hij nergens heen kon.

Ayano keek op, ze zag dat Dylan naar achter trok. Dit kon niet eens goed gaan. Niet dat het haar ook maar iets uit maakte. Maar het belemmerde haar uitzicht en ze zaggen er uit als een stel homo's zo. sierlijk maar langszaam stond ze op. Met snelle sierlijke passen liep ze naar die 2 toe. ''Ik wil jullie pret niet bederven hoor jongentjes, maar dit homo gedoe maak me aan het kotsen.'' zei ze brutaal. ''Dus als je ergens anders homootje wil spelen graag,'' zei ze met een schijnheilig glimlachje terwijl ze ze hoofd een tikje schuin hield. Ja Ayano had schijt, schijt aan de hele wereld. De meeste mochten haar niet omdat ze altijd zei wat ze vond en dacht. Ze was nooit beleefd of vriendelijk zelfs niet naar Kaname. Bij haar bestonden er geen leugens om best wil, de waarheid kwam altijd veel harder aan.

Dyaln keek op met zijn roodgloeiende ogen, Haast bloeddorstig keek hij Ayano aan. Ryan negeerde het. "Homo met mijn tweeling? Met HEM? Nee bedankt" Zei Dylan, Hij zette zijn tanden op Ryan's nek, Ryan was nog steeds niet bang.

Ayano snoof, als hij dacht bang te maken met zijn bloeddorstige blik zou hij het echt bij het verkeerde eind hebben. Ayano was voor niemand bang. Ze raakte wel snel geirriteerd van al die mensen. Ayano snoof. ''Ga lekker in een steegje staan ofzo, de mensen hier willen het dit homo gedrag niet zien.'' ''Ik ook niet.'' Ze sloeg haar armen over elkaar. ''En ja ik vind jullie gay, kijk hoe je hem vast houd. Neem je hem nou van achtere of ben je hem aan het strelen.'' zei ze brutaal. In haar stem was de uitdaging te horen. ''En de meeste tweelingen hebben gevoelens voor elkaar, dus eigelijk zou ik het niet eens zo gek vinden als jullie dadelijk leppeltje leppeltje liggen.'' zei ze met een lachje.

Dyaln liet Ryan ruw los. "Zeg.. ik weet niet wat je allemaal zegt, Maar no way dat ik gevoelens heb voor dat.. dat insect!" Zei Dylan boos en de tweeling keek elkaar boos aan. Ryan snoof. "Bemoei je met je eigen zaken, Ayano.." Siste hij. Na een minuut zo te hebben gestaan, Vloog hij Dylan aan. "Dat is wat je verdient, niet mijn bloed!" Riep Ryan en begon met zijn nagels in zijn gezicht te krassen.

Ayano greens alleen maar breed terwijl ze Dylan aan keek, ''Ik denk daar heel anders over,'' op haar gezicht zag je je dat ze ze aan het uitdagen was. Ayano keek Ryan fel aan, ''ik bemoei me er mee als ik dat wil, zeg niet wat ik moet doen bijdehandje,'' siste ze fel terug. Er volgde een minuut stilte vervolgd op het gebek vecht van de tweeling. Een aangename bloed geur vulde haar neus, haar ogen schoten fel rood. Normaal liet ze hun, hun gang gaan. Maar ze had geen zin in een stel toeschouwers. ''Stoppen alle 2!'' Ayano trok ze uit elkaar en ging er tussen staan. Haar handen op hun borsten geplaats. Haar krachten zouden het werk doen. Ayano kon gevoelens besturen. De woede van Ryan en Dylan verdween, in plaats daarvan zorgde ze er voor dat ze zich beide als makke lammetjes tegen elkaar over elkaar stonden. De woede had ze vervangen door angst. Ze keek naar beneden. Haar haren gingen langs de zijkanten. ''Jullie stoppen met vechten, voordat ik één van jullie nog bijt!'' siste ze.

Ryan keek naar zijn nagels, Daarna op naar Dylan. Opeens was de behoefte om hem te vermoorden weg.. Maar.. Onbegrijpelijk keek hij Ayano aan. Hij deed een stap achteruit, Hij moest weg van Dylan. Ergens anders naartoe, maar niet bij hem.. Het was zo raar.. Het ene moment kon hij hem wel vermoorden, en nu, Nu was hij zelfs bang van hem. En bij Dylan was het wederzijds.

Ayano keek beide even aan. Een grijns verscheen op haar gezicht toen ze Ryan's gezicht zag. ''Had je niet verwacht hé'' zei ze met een speelse blik in haar ogen. ''Weet je, ik kan zou je als een soort lappepop kunnen besturen, ik kan je laten huilen, ik kan je je zelf laten haten. Ik zou er zelfs voor kunnen zorgen dat je van een flat of zou willen springen.'' zei ze trots. Ja Ayano was trots op haar gave, Kaname kon ongeveer het zelfde als zij maar Kaname besuurde iemand volledig, zij alleen de gevoelens. Een brede grijns sierde haar gezicht en ze keek Dylan aan. Ze ging weer recht op staan. Haar ogen glomen bloedrood. Ze snoof de geur van zijn bloed op. ''Zorg dat je je wangen heelt voordat ik je dadelijk aanval,'' zei ze serieus.

Dylan legde zijn hand rustig op zijn wang. Dylan slikte even, Hij voelde zijn keel branden. Hij moest en zal iemand bijten.. Dylan had zo'n honger.. En als hij snel geen bleod toegedient kreeg, dan werd hij gek. En wat als Ayano hem zou aanvallen? Was zij pureblood? zo niet da zou ze sterker worden.. En als ze niet eeuwig al leefde, dan zou ze langer leven.. Dylan sloot even z'n ogen, zijn vingertoppen waren bebloed, Ryan's nagels waren scherp geweest en diepe krassen achtergelaten. Maar echt pijn deed het gelukkig niet, Hij deed z'n best om de wonden te laten helen.

Ayano snoof, de geur werd er niet minder op. Ze sloot haar ogen. Bloed... Zijn geur was nog aanlokkerder dan die van een mens. Hij was iemand met pureblood. Ze rook het gewoon. Ze wist dat als ze hem zou bijten sterker werd. Ze wou ook pureblood hebben, het elke keer drinken was nog beter. Ze had het geprobeert bij Kaname, maar daar maakte ze geen kans meer omdat die tuinkabouter al van dronk en zij zou dus nooit in haar sporen treden met het bijten. Ze rilde bij het idee dat ze iemand beet, waarvan andere al hadden gedronken. Ayano dronk meestal alleen bijzonder bloed. Maar ze wou wel zekerheid, want als ze Dylan beet of ryan zou ze hun bloed willen blijven drinken. Ayano keek Dylan aan, langszaam deed ze een stap dichterbij, de geur vulde haar neus, zo aanlokkelijk. ''Ik zou opschieten,'' zei ze duister. Ze zag de honger in zijn ogen staan, maar toch zou Ayano hem aanvallen als hij niet opschoot. Ayano liet zich nooit bijten, ze was geboren als een vampier en had zich nooit laten bijten. Ze gaf haar bloed aan iemand waar ze dan een heel leven mee zou delen. Maar aangezien die iemand er niet was, liet ze zich niet bijten.

Dyaln gleed met zijn hand over zijn nek. Nog nooit was hij gebeten. Ja, een paar keer bijna, door Ryan, maar Dylan had zich verdedigd en hem van zich afgeslaan. Ryan daarintegen was anders. Die was al vaan genoeg gebeten door Dylan, Al bleef zijn bloed toch onaangetast. Dylan smeekte dat zijn wonden snel heelde, maar tevergeefs. Het ging gewoon niet. Waarschijnlijk omdat de verwondingen waren veroorzaakt door een andere Vampier, Misschien zou het daar wel door komen. Eignelijk was Dylan niet bang voor Ayano, maar hij wou zijn bloed sparen voor iemand speciaal. Want niet zomaar iedereen kon aan zijn bloed zitten, Niemand om precies te zijn. Hij schoof zijn ene voet ietsjes achteruit, Klaar om weg te rennen, Of om tegen haar in te vechten.

Ayano lachtte allen schamper. Ze deed weer een stap dichterbij, ze was nu zo dichtbij Dylan dat ze zijn adem voelde op haar huid. Een grijns sierde haar gezicht. ''Verzet je niet, want je wint het niet van mij. Ik ben een hongerige wolf en jij bent maar een zielig lammentje in de wei'' zei ze verleidelijk. Haar vingers gleden langs zijn wang. Het bloed op haar vingers likte ze af. Haar tanden werden langer, haar ogen waren al bloedrood. ''Ik zal je geen pijn doen,'' zei ze op een verleidelijke manier. Ayano kon iemand met gemak om haar vingers winden. Als Dylan zich zou verzetten zou ze hem verliefd op haar laten worden al had dit maar een tijdelijk effect op een Vampier, eigelijk maar 1 minuut maar die minuut was voldoende om haar slag te slaan.

Dylan schoof weer wat achteruit. Shit. Tegen de muur. Wat nu? Hij kon nergens heen, Ayano had zijn bloed al geproefd. "Nee.. Ayano, Je wilt he tniet, echt niet.." Zei Dylan, Ayano zou verslaafd worden of zelfs erger, niet meer zonder kunnen. Hij legde zijn hand op zijn nek, Het mocht niet, en het zou niet gebeuren ook.

Ayano greens toen hij tegen de muur aan stond. Met sierlijke passen liep ze naar hem toe. Ze stond nu letterlijk tegen hem aan. Heel langszaam ging ze op haar tenen staan. Ze blaasde heel zachtjes in zijn oor en vervolgde met een paar verleidelijk woorden. ''Ik wil jou,'' waren deze woorden. Ze keek naar de krassen op zijn wang. Ze liet haar tong er over heen gaan, ''Tasty,'' zei ze verleidelijk. Als Ayano bloed wou, was ze niet meer te stoppen eenmaal het bloed van het slachtoffer te hebben geproefd wou ze meer. Natuurlijk waren er wel wat manieren om Ayano te stoppen maar niemand durfde die ook maar te gebruiken.

((Eeeeeeeeeeeeeeen wat zijn die manieren dan wel? xD))

Dyaln rustte zijn hand op haar schouders. "Alstjeblieft, Ayano, Niet doen.." Zei Dylan kalmpjes, Hij begon haar van zich af te duwen, de woorden die in zijn oor werden gefluisterd deed hem rillen. Ik wil jou.. Galdme het nog na in haar hoofd. Wat als.. Dylan kon bloed sturen, dus misschien kon dat hem helpen. Maar hij zou zijn leven wagen, En Ayano zou misschien dood gaan, want door haar hart stroomde ook bloed.

(( weet ik veel, gebruik je fantasie XD ))

Ayano keek hem verleidelijk aan. ''Het doet echt geen pijn,'' zei ze zachtjes. Dylan probeerde haar van zich af te duwen. Ayano pakte zijn hand vast, ze strekte zijn arm uit. ''Als het niet bij je nek mag, bijt ik wel in je arm.'' zei ze met een grijns. Ze zou minder bloed krijgen dan in de nek maar bloed was bloed. Ze likte haar lippen af. Ze keek hem nog even aan. Voordat ze haar scherpe tanden aan hem liet zien. Haar spierwitte hoektanden glimde in het licht.

Uit een of ander reflex hief Dylan zijn kin op toen Ayano noch dichterbij kwam. Nu was zijn nek zichtbaar, zijn bleke nek was nog onaangetast, door niemand gebeten. En zijn aderen waren bijna zichtbaar. Hij kneep zijn ogen dicht. Wat kon hij nu nog doen? Niets dus..

Ayano keek omhoog, zijn nek was nu duidelijk zichtbaar. Maar zijn huid. Het was niet aangetast? Zou hij het zelfde doen als zij? Wachtte op de gene? Haar ogen twinkelde terwijl ze er naar keek. Ayano had een menselijke kant, haar handen gleden van zijn arm vast. Ze keek hem aan, haar ogen nog steeds fel rood. ''Waarom bijt niemand jou?'' vroeg ze emotieloos. Haar lichaam smeekte om meer van zijn bloed. Maar Ayano had een klein hartje, als hij de woorden zou zeggen die zij wou horen als ze dit zag. Zou ze hem met rust laten, gewoon omdat ze zelf ook deed. Ze had respect voor zo iets. Het was moeilijk om niet gebeten te worden in een wereld van vampieren. Kaname had zich ook laten bijten door een speciaal iemand, voor hem dan. Die tuinkabouter was alles behalve speciaal maar toch. Als Dylan het zelfde deed als zij, dan liet ze ze hem met rust.

Dyland dacht na over zijn antwoord. "Ik.. Ik wacht op een peciaal persoon.." Zei Dylan zachtjes, hij voelde zich echt pussy nu. Ryan stond er maar naar te kijken, "Ik wacht op iemand speciaal" Zei hij na met een fuckface.

Ayano legde haar hand op zijn borst, aan zijn hartritme te horen loog hij niet. De bloeddorstige blik veranderde in begrip en respect. Ze liet haar handen van hem afglijden en deed een stap achteruit, ze richtte zich met een felle hongerige blik op Ryan, ''Dat ik hem spaar betekend niet dat ik jou spaar!'' snauwde ze woest. Ze haalde een kristaal flesje uit haar binnenzak en nam een slokje. Het was een heel bijzonder bloed type het bloedtype wat maar 1 persoon op de 50000 had. Het bloedtype H. Dit was het zeldzaamste bloed dat er te krijgen was en als je dit dronk was je bloedlust gelijk afgenomen. Haar ogen werden weer hazelbruin. Toen ze het flesje weg stopte keek ze Ryan aan. ''Ik heb respect voor je broer, vele vampiers doen dit, uit type voor respect voor elkaar! Mijn familie houd zich hier aan! Het is net geen seks voor het huwelijk regel. Maar als jij die regel niet respecteer betekend dat alleen dat jij een vieze modderbloederige vampier ben! Een vampier die zich laat zich misbruiken, maar een Tschumi laat zich nooit misbruiken!''

"De enige die mij ooit heeft gebeten is Dylan.. Uit familierespect verdomme! Maar nee, jij was alleen maar jaloers! Verwend kreng!" Siste Ryan naar Dylan. Dylan slikte. Hij was de enige.. Een gevoel van spijt kwam in zich op toen Dylan het woord famillierespect hoorde, Rilde hij. "En onvoorwaardelijke liefde.. Ook al heb ik haat aan je, Die van binnen blijf je toch mijn andere helft" Zei Ryan zachtjes.

Ayano reageerde er niet op. Haar familie had andere dingen, andere regels. Andere gewoontes. Als iemand je beet moest je voor eeuwig bij die persoon blijven. Zo waren de regels. De domme regels dan wel eens waar maar Ayano hield zich er aan. Ze moest wel als ze nog lid van de familie wou zijn. Want als ze geen lid meer was, leefde ze op straat. Dus ja, Ayano hield zich aan de regels. Ze keek om zich heen en keek vervolgesn Ryan en Dylan weer aan, ze liet hem even uitrazen maar als ze hem zo aanvallen. Zo ze hem weer besturen. Want Ayano ging dus mooi niet haar waardevolle noodradzoen verspillen aan een gevecht.