Again......

Abbigail liep richting de poort, ze was volledig in het zwart gehuld, nouja helemaal. Je zag haar witte benen onder haar rode jurkje vandaan komen, maar daar over heen had ze een zwarte jas aan. Haar ogen keken naar de poort, nog even en het ging weer beginnen. Hopelijk werd ze niet ontdekt. Alexander kon haar moeilijk weg sturen daar al had hij al 1000de kere gezegt dat ze niet naar the night dorms moest komen, toch ging ze. Want ze had werkelijk schijt aan alles. Ze glipte de poort binnen en rende het plein over van de Night dorms naar de zijkant. Ze telde de ramen van de 2de verdieping. Ze ging door haar knieeën en pakte een steentje, die gooide ze op een raam, alleen het verkeerde raam. ''Godver, abbi wat zijn we weer scheef.'' mopperde ze zachtjes.

Daichi bevindt zich in de woonkamer van de night dorms. Hij liep wat rond en keek af en toe naar de gordijnen die voor de ramen hingen. Alsof er ieder moment iets kon gebeuren. Maar helaas.. Plots hoorde hij een soort raar getik. Daichi fronste zijn wenkbrauw even en liep uiteindelijk naar de deur die hij zachtjes opende. Hij ontdekte een meisje met zwart haar. Daichi bekeek haar even. Ze kwam hem op de een of andere manier bekend voor. "zoek je iemand..?" vroeg hij met een klein charmant glimlachje.

Abbigail schrok zich dood toen er iemand naar buiten kwam. Maar ze herstelde zich al snel weer. ''U-uhm ja, ik zoek mijn broer...'' zei ze. ''Alex...'' zei ze kalm. Eigelijk zat ze vol van de zenuwen dadelijk kwam Kaname naar buiten en gaf hij haar een pret van hier tot tokio. Ze keek omhoog naar de ramen maar niemand reageerde bij het raam waar het steentje op was gegooit. Ze richten zich maar weer tot de jongen. Alex had het wel eens over de andere maar niet vaak.

Daichi bleef in de deuropening staan en greens even. "Alex hè?" herhaalde hij. Hij bleef staan en liet zijn blik nogmaals over haar glijden. Aan haar geur herkende hij een mens. "je weet dat het niet zo verstandig is om de night dorms te betreeden.." zei hij zacht en hij trok een wenkbrauw omhoog.

Abigail keek de jongen nogmaals eens goed aan, zo aan zijn uiterlijk te zien was het een gladjanus. Niets meer dan een bloedzuigende gladjanus die alles deed om haar te paaien. Zo zag zij hem dan. ''Is daar wat me?'' vroeg ze brutaal toen hij Alex naam herhaalde. Ze keek even weg en keek hem vervolgens aan toen hij weer sprak. Ze snoof, ''Ik ben veiliger in de night dorms dan jij,'' kaatste ze terug. ''En daarbij ik ben niet bang voor jullie ras,'' zei ze emotieloos. ''Dus laat je me er nog in of haal je Alexander voor me?'' vroeg ze nogal brutaal.

Daichi greens. Ze was grof gebekt, een uitdaging. Daichi greens enkel en haalde zijn schouders op. "betreden op eigen risico.." zuchtte hij en hij opende de deur voor haar.

Abigail keek de jongen nog steeds aan, waarom hij greens was nog steeds niet echt niet duidelijk voor Abigail. Ze snoof en liep langs Daichi heen, ''Dankje,'' zei ze emotieloos en liep verder naar binnen. Er zatten niet veel vampiers in de woonkamer nouja eigelijk geen. Ze keek even naar achtere en daarna omhoog, nu de trappen nog vinden naar de 2de verdieping. Hopelijk verdwaalde ze niet, dat gebeurde de laatste tijd steeds vaker.

"weet je z'n kamer te vinden?" vroeg Daichi neutraal en hij gebaarde naar boven. Misschien wilde hij gewoon aardig zijn. Of misschien wilde hij wel weer gewoon scoren..

Abigail keek Daichi wantrouwend aan, zou hij haar wel echt willen helpen. Alex waarschuwde haar dat ze de vampiers niet moest vertrouwen. Ze aarzelde of ze hem wel moest vertrouwen maar toch hij kwam wel aardig over. Ze beet even op haar onderlip. ''Ik denk het wel, uhm welke kant op?'' vroeg ze wat aarzelend.

Daichi knikte kort. Zijn oranje/gele ogen leken te glanzen. "ik loop wel even mee.." zei hij en hij gebaarde dat ze naar boven moesten. Daichi liep de trap op en keek even rond of er geen andere Vampires waren. Haar geur was ten slotte erg sterk..

Abigail liep Daichi achterna, gelukkig had ze wat extra parfum opgedaan zodat het haar geur iets verdoezelde, dat zei Alex tenminste. Dan rook hij haar parfum ook erg sterk. Ze stopte haar handen in haar zakken en keek rond terwijl ze hem achterna liep. ''Je stuurt me toch niet de verkeerde kant op hé'' vroeg ze wat onzeker.

Daichi schudde lachend zijn hoofd. "nee, nee.. Maak je geen zorgen.." antwoordde hij. Ze liepen verder en kwamen uiteindelijk bij de kamers aan. "daar, aan het einde van de hal.." zei hij en hij wees even.

Abigail keek even naar Daichi, ''Dankje,'' zei ze dit keer vriendelijk. ''Maar u-uhm hoe heet je eigelijk?'' vroeg ze dit keer. Ze was niet bang voor hem, al zei Alex dat je niemand hier moest vertrouwen alleen Kaname en hij zelf kon ze vertrouwen. Dus ze was extra voorzichtig.

Daichi zei even niets en keek haar alleenmaar aan. "Shiroi Daichi.." antwoorde hij zacht maar duidelijk. Hij trok even lichtjes een wenkbrauw op. "en met wie heb ik het genoegen..?" vroeg hij met een klein glimlachje.

Abigail keek Daichi aan, ''Ben je een Japanner?'' vroeg ze uit nieuwgierigheid. Abigail en Alex kwamen uit Engeland. ''Abigail Alexandra Limit,'' stelde Abigail zich voor. ''Maar noem me maar gewoon Abbigail of abbi wat je liever heb.'' zei ze met een glimlachje. De deur ging openen, Een jongen met zwart/bruin haar stak zijn hoofd uit de deur en keek naar Daichi en Abigail. Hij zuchtte, ''Abigail, je moet me toch echt eens alleen laten hoor,'' zeurde hij. ''En stop met dat gevaarlijke gedoe, je weet dat ze niet te vertrouwen zijn.'' mompelde Alex. Abigail keek naar Alex en glimlachtte kort, ''Niets aan de hand, Daichi bracht me gewoon naar je kamer,'' Alex keek dood naar Daichi als je zei dat het een zombie was zou je het nog geloven ook. ''Ze red het nu wel alleen verder,'' mompelde Alex emotieloos.

Daichi staarde Alex bijna met een vermakelijke grijns aan. Zijn gezicht was onbetaalbaar geweest voor hem. "neh, Abbi-Chan... ya-neh.." *well, Abbi... see ya later...* zei Daichi nog en hij stak z'n hand op als groet voor hij zich omdraaide en weg wilde lopen.

Abigail knikte, ''Oke. Byee,'' zei ze met een glimlachje. Ze zwaaide even kort naar hem en richten zich naar Alex. Alex bleef haar dood aanstaren, ''Blijf je daar staan? Of kom je naar binnen?'' Abigail knikte, je zou niet zeggen dat Abigail zich zwaar klote voelde, ze kon dat heel goed verbergen voor de andere want ze hoefde er geen aandacht voor. Ze liep naar Alex en omhelsde hem. Ze voelde iets lopen over haar nek, ze rilde kort. Ze pakte zijn arm vast die om haar nek lag. ''Alex!'' riep ze boos naar hem. ''Wat, dat ging perongeluk hoor,'' ''Ja me pindakaas neukende geit ook!'' riep ze naar hem. ''Maar dat ging door het koken..'' ''Dat is echt de slechtste smoes ooit, je kan niet eens koken,'' ''Nee daarom heb ik me ook gesneden.'' ''Ja vast, Alex wees eens eerlijk.'' Alex keek weg, ''Jaja,'' gromde hij boos, ''Laat me gewoon met rust!'' ''Nee! Want jij bent gek genoeg om je zelf op te hangen,'' ''Niet waar,'' ''Wel waar,'' ''Jij niet dan wil je zeggen,'' ''Ik maak me gewoon zorgen om je,'' ''Ja lul er maar over heen,'' mompelde Alex. Abigail zuchtte, ''Wanneer ga je nou stoppen met dat,'' ''Niet,'' ''Alex!'' ''Jaja morgen goed?'' ''Nee nu,'' Abbi liep zijn kamer verder in en keek omzich heen, ''Waar is je mes?'' ''In de keuken,'' ''Ha! echt niet, je heb hem hier..'' ''Nee hij ligt in de keuken.'' ''Er is hier niet eens een keuken,'' ''Echt wel!'' zei alex. Abbi liep stampvoetend de kamer uit, ''Jij gaat dat mes morgen inleveren! En waag het niet nog eens of anders!'' ''Anders wat?'' ''Gaan er erge dingen gebeuren,'' Alex lachte, ''Zoals zussie?'' Abbi bolde haar wangen, ''Kijk niet zo raar,'' zei Alex met een schamper lachje. Abbi zuchtte en keek naar de grond. ''Ik maak me gewoon zorgen, oke.'' zei ze zachtjes. Alex beet op zijn lip en omhelsde haar. ''We gaan morgen de stad wel in goed? Ga nu maar slapen, want zo te zien heb je dat niet gedaan.'' ''Kan ik hier niet slapen?'' ''Nee,'' ''A toe...'' ''Nee abbi.'' Abigail bolde haar wangen, ''Fijn,'' Alex schudde zijn hoofd. ''Ga nou maar naar bed, in de day dorms.'' Abbi zuchtte, ''Oke,'' Alex glimlachtte flauwtjes en gaf een aai over haar hoofd. ''Dan zie ik je morgen, en verbind je arm..'' zei Abbi. Alex zuchtte en likte zijn arm zodat het heelde. ''Zo goed?'' Abbi trok een vies gezicht, ''Ga nou maar,'' zei Alex. Abbi zuchtte, ''Oke,'' Ze draaide zich om, om weg te gaan. Alex Omhelsde haar nog even en gaf eenvriendschappelijke kus op haar hoofd. ''Slaapse abbi,'' Abbi zuchtte, ''Ja tot morgen,'' Ze wrong zich uit zijn greep en liep de trap weer af. Alex draaide zich om en liep zijn slaapkamer weer in.

Daichi had zich schuil gehouden in de donkere schaduw van de hallen. Hij heeg helemaal. Het bloed.. Het maakte hem gek. Was het Alex bloed geweest? Of toch van Abbi..

Abbi veegde haar nek af, ze keek naar het rode bloed van Alex. Ze trok een vies gezicht bij het zien van het bloed. ''Hij moet echt eens stoppen,'' mompelde ze tegen zichzelf. Ze liep door, in de schaduw zag ze 2 gele goude ogen. Die ogen herkende ze, ''U-uhm Daichi are you oke?''

Daichi wende zijn blik af. "Abbi.. ik.." hij hief zijn hand naar zijn keel. Ademen ging zwaar en moeilijk. Nog even en hij zou gek worden..

Abigail besefte niet dat haar geur het alleen maar erger maakte, ze deed een stapje dichterbij en legde haar hand op zijn schouder. ''Kan ik iets voor je doen?'' vroeg ze zachtjes. Ze wou iets voor hem doen maar wat?

Daichi kon het niet langer meer inhouden. De verleiding was te groot. Hij staarde haar voor een kort moment aan en trok haar toen naar zich toe. Even ademde hij haar geur diep in. Langzaam boog hij zich over haar nek.

Abbigail had niet verwacht dat Daichi haar naar zich toe trok. Ze stribbelde flink tegen. ''Laat me los!'' riep ze. Ze probeerde zich wanhopig uit zijn greep te wringen maar het ging moeilijk. Ze gaf een knieetje op zijn heilige delen (XD) om te zorgen dat hij haar los liet en als hij haar los liet zetten ze het op het rennen. Alleen naar de deur toe rennen was te ver weg, Daichi zou haar zo inhalen als hij zou rennen als een echte vampier, ze moest dus terug rennen naar de kamer van Alex. Hopelijk kon hij Daichi tegen houden want een vampier worden wou ze zeker niet.

((MWHAHAAAAAAH XDDDDDDD))
Daichi's greep verslapte ietsjes. Zij gezicht vertrok even en hij zakte wat in. Maar ondanks alles, was zijn drang naar bloed niet afgenomen. Zijn goudgele oplichtende ogen staarde haar hongerig aan.

Abigail trok zich los uit zijn greep, maar blijven staan deed ze niet. Ze keek hem voor enkele seconde aan maar zetten het daarna op het lopen, naar Alex kamer.