Lovely blood, not.....

Dylan snoof. "Walgelijk typ. Ga uit m'n buurt, slijmbal" Siste Dylan fel terug. Ryan schudde zijn hoofd, Zijn nagels groeide uit woede. Maar aanvallen deed hij niet. Ryan was er te moe voor. Dylan's tanden reikten al over zijn lippen. Ik moet bloed.. NU.. Dwaalde het door zijn hoofd. Hulpzoekend keek hij Ryan aan. Ryan stapte achteruit. "Mooi niet dat ik jou mijn bloed laat drinken.." Zei Ryan en bedekte zijn nek.

Dat Ayano Dylan had gespaard zo niet betekenen dat ze haar bloed wel afstond. Als hij haar zou aan vallen, zou hij vooraltijd bij haar moeten blijven. Volgens haar familie waren ze dan verbonden. De eerste beet was speciaal zei iedereen tegen haar. Zelfs haar zus pesten haar dat zij al iemand had gevonden waar ze een bloedband mee had. Maar Ayano trok zich er niets van aan. Ze hoefde niet zo'n kwijlerige vriend als zij. De familie van Tschumi had bijzonder bloed zeiden ze. Het soort bloed dat als je het dronk dat je alleen dat bloed wou. Het was zoiets als pureblood maar hun bloed legde een verbindenis vast. Alsof ze dan waren getrouwd ofzo. Haar vader had haar moeder gebeten op de trouwenrij en haar moeder had ook haar vader gebeten op de trouwenrij. Zo ging het al genaraties lang. Dus als Dylan haar zou bijten zou hij met haar voor altijd verbonden zijn.

Dylan vloog Ryan aan, En greep hem vast. Älstjeblieft.. Ik doe je geen pijn.. echt niet.." Smeekte Dylan hijgend. Ryan duwde hem van zich af. "Dylan.. Blood pills.." Zei Ryan, hij hield hem een strip voor. "nee, nooit.. Ik slik dat spul niet!" Siste hij, Dylan rustte zijn tanden op zijn nek. "Fijn. Ga maar, ondankbaar kreng.."

Ayano keek toe, die 2 waren zo gestoord als ik weet niet wat. Ze kneep haar neus dicht zodat ze het bloed niet zou ruiken. Natuurlijk zou ze dat wel maar wel minder dan als ze dit niet deed. Ergens begreep ze het goed dat Dylan dat chemische spul niet nam, maar waarom hij niet gewoon een mens hier pakte wist ze niet. Maar als Dylan nou verslaaft was aan pureblood. Achja wat kon haar het schelen. Ze had haar eigen problemen. Over een paar dagen zou ze met haar ouders uiteten gaan, nou dat werd gezellig. Kletsen over een geschikte verloofde, bah. Wagelijk, ze koos haar eigen stuk vreet wel. En anders bleef ze voor altijd alleen, ze had niemand nodig. Haar ouders, haar zus en haar vriend nouja eigelijk schoonbroer omdat ze de verbindtenis al hadden gelegd samen in een restaurant. Nou echt gezellig. Not, waarom moest haar zus mee eigelijk? Om het goede voorbeeld te geven? Wat dacht ze wel niet.

Dylan's hoektanden gleden weg in Ryan's huid. Ryan's gezicht vertrok even, Hij probeerde zich los te trekken van Dylan. Gulzig dronk Dylan het bloed van zijn tweeling, Ryan had spijt dat hij het had toegelaten..

Ayano hield haar adem even in maar lang volhouden deed ze dat niet echt, maar haar nes bleef dicht. Ze rook het bloed van een pureblood. Maar ze zei er niets van. Ze liet die 2 nu hun gang gaan. Ze keek omzich heen. Een paar mensen keken raar naar de tweeling, andere fluisterde. Ayano had weer eens een pesthumeur gekregen, ze haalde haar hand van haar neus. ''Wat kijken jullie nou! Loop gewoon door, vooral jij dikke! Ga je maar vol proppen met hamburgers oke!'' gromde ze fel. Een paar vrouwen rolde met hun ogen en wezen daarna naar de tweeling. Ayano gromde, ''Wijs nog een keer en ik bijt je vinger eraf!'' De vrouw keek aar arogant aan. ''Ja kan je zo vies kijken, maar dat kan ik beter dan jou, honey.'' ''Je heb mooie benen, laat zien hoe ze bewegen!'' snauwde ze. ''Sss... mijn vinger eraf bijten, Ha, je doet maar.'' Ayano keek de vrouw scherp aan. ''Daag me niet uit, honey!'' zei ze uitdagend. De vrouwen lachtte, dat maakte Ayano alleen maar pissiger. Ook een paar andere mensen lachtte, lachtte ze haar uit? Ze gromde fel, haar ogen kleurde rood. Ze liet haar tanden zien, een paar mensen deisde achteruit. ''Thats right, im a vampire!'' zei ze fel. ''Rennen zielige bloedproppen!'' ''Voordat ik me ga voldoen aan jullie bloed!'' siste ze fel. De meeste liepen snel door, andere rende gillend weg. Ze snoof. ''Humans,''

Uiteindelijk was Dylan voldaan. Hij trok zijn tanden uit Ryan's nek en ademde in. Het bloed droop nog langs zijn lippen en mond, en hij deed geen moeite om het er af te halen. Uiteindelijk likte hij toch zijn lippen schoon, Ryan snoof en keek hem met een doffe blik aan. "ben je nou blij? Is dit wat je wou..? Jaloers kreng.." Siste Ryan nog, hij legde zijn vingers op de twee gaatjes in zijn nek.

Ayano draaide zich weer om naar de jongens, omdat haar ogen en hoektanden langer waren geworden door woede en haar neus nu ook nog gevuld werd door de geur van het bloed. Kon zich amper inhouden. ''Maak die wond dicht, nu.'' zei ze serieus. Ze wou Ryan niet bijten, volgens geruchte had hij met een mensenmeisje en daarbij kwam ook nog dat hij net was gebeten door Dylan, nee zij beet alleen nekken die niet vergiftig waren door iemand anders tanden. Ze keek weg, ze kon hier slecht tegen. Mischien zou dat meisje? Nee ze had al iemand's bloed gedronken en dat was nog goor ook. Dus mischien maakte het niet uit? Daarbij dat wijf had haar uitgedaagd. Nee ze ging haar tanden niet in een nek zetten van een arogante trut. Tot tegenstelling van andere vampiers beet Ayano alleen maar Jongens tenzij dat wijf er om vroeg maar dan dronk ze het lichaam leeg en de jongens tenminste de meeste liet ze leven.

Ryan streek met zijn vingers het bloed uit zijn nek, Tevens ook het gif dat buiten de wond zat. Heel langzaam begon de wond dicht te groeien. Maar langzaam. Maar het maakte niet uit, als hij maar dicht ging. Dylan keek wat afwezig naar zijn handen, zijn tanden werden weer korter, zijn ogen net zo zilver als die van Ryan.

Ayano keek de jongens serieus aan. ''Ik vind jullie alle twee, maar maf. Dat jullie dat maar even weten.'' zei ze serieus. Ayano keek even om zich heen. Ze kalmeerde weer een beetje, haar ogen werden weer hazelbruin en haar tanden werden weer korter. Ayano meende wat ze zei, ze vond ze inderdaad maf. Niet dat haar familie perfect was maar toch? Ze beten elkaar niet, alleen als je een bloedband met iemand had afgelegd. Zoals haar zus en haar vriend. Ze snoof, ze werd er al misselijk van als ze er aan dacht. Haar ouders hielden zich aan de regels, als ze voor haar 20ste verjaardag niemand had gevonden, werd er iemand voor haar uitgekozen en dit mocht ook maar maximaal 1 jaar duren. Dus eigelijk had ze de tijd tot haar 21ste. Ze haten het, waarom gaven haar ouders haar gewoon niet haar hele leven. Sommige vonden elkaar bij hun 30ste, nouja haar moeder en vader waren ook zo blij elkaar gekomen. Toch vond ze sommige regels maar maf. Net zo maf als die tweeling. Maar toch dat die Dylan wel wat.

Dylan keek even naar zijn schoenen. Er zaten wat bloedspetters op, Omdat het gewoon naar beneden was gedropen. Hij keek op, Nu ging hij iets zeggen, wat hij nooit had gezegd tegen zijn broer. "Sorry.." Ryan keek verbaast op. Biedde hij nou.. biedde hij nou zijn excuses aan? Kwam het dan nog ooit goed tussen die twee?

Ayano schudde heel lichtjes haar hoofd. Die Dylan was niets voor haar? Of wel? Ach wat wist zij er van. En trouwens, de jongens moesten achter de meiden aan, niet andersom. Zo was Ayano te minste ingesteld. Ayano ging zitten in een kleermakers zit op de grond en liet zich vervolgens achterover vallen. Haar haren verspreid. Ayano was soms een rare, maar mensen of wezens moesten haar maar nemen zoals ze was. Ze keek naar de sterren, hier waren de sterren zo mooi en vol. Ze sterren blonken lichtjes. Een zwakke glimlach sierde haar gezicht toen de probeerde van de sterren figuren te maken. Dat deed Ayano wel vaker. Ze hield er wel van, ook al werd Ayano soms niet menselijk verklaard ze had een klein hartje waar je heel moeilijk bij kon. Want meestal deed het haar niets, opmerkingen kreeg je gewoon 3x zo hard terug gekaatst.

Dylan keek wat verbijsterd naar Ayano. Ze lag er vredig bij, zo naar de sterren. Sommigen keken haar aan, Maar Dylan vond het niet eens raar. Zulke dingen deed hij ook wel eens. Gewoon, om rustig te worden. Ryan had een klein, gebroken hartje die wat liefde nodig had, wat aandacht. Dylan was gewoon heel kwetsbaar..

Ayano keek naar de sterren, ze hoorde geroep in de verte. ''Zwerver!'' Ayano stak alleen haar middelvinger hoog in de lucht. Met een grijns bleef ze naar de sterren kijken. Ayano kon zo goed nadenken over alles. Eigelijk raakte ze in lichte paniek toen ze weer dacht aan het etentje, wat nou als haar ouders van plan waren haar eerder te koppelen of voor te stellen aan iemand? Ze zag zich zelf al zitten, ze trok een kort een vies gezicht toen ze er aan dacht. Ze keek even om zij naar Dylan die naar haar keek. Ze kon nu 2 kanten op, vragen of hij er bij kwam naar de sterren kijken of vragen of hij het kon zien. Ze koos maar voor het eerste, wat heel speciaal was voor Ayano. ''Kom je er bij liggen?'' vroeg ze rustig.

Ryan greens even. "Kleine broertje word groot.." Zei hij met een kleine grijns. "Ik zou je bek maar jouden, voordat ik 'm dicht sla" Siste Dylan, daarna knikte hij naar Ayano. Hij ging naast haar zitten en ging uiteindelijk liggen, Hij keek naar de sterren die leken te spreken naar hem. Heel even keek hij opzij naar Ayano, maar zijn blik werd al snel weer gericht op de schitterende sterrenhemel.

Ayano had Ryan ook gehoord. Haar middelvinger werd naar hem gericht. Ja als Ayano eenmaal naar de sterren keek, zei ze niet veel kwaads over iemand omdat ze dan rustig werd. Ze voelde zich klein als ze zo naar de sterren keek. Ze vroeg zich af of haar ouders de waarheid spraken, dat iedereen die dood ging een eigen ster had. Nouja dat werd haar verteld toen ze klein was. Sommige sterren maakte rare vormen met elkaar, een soort misvormde smiley of een hartje. Achja het was net hoe je ze bekeek, maar ze was benieuwt naar de wereld daar boven. Er was zoveel dat ze nog niet wist en hoe ging ze dat ontdekken als ze dadelijk werd gekoppeld aan iemand die ze niet eens leuk vond?

((Als ik denk aan die gezegd eover die sterren.. Dan moet ik aan m'n moeder denken en dan moet ik huilen T~T))

Dylan liet een diepe zucht uit zijn mond ontsnappen. Sommige dingen waren een onoplosbaar raadsel. Vooral het raadsel van de oneindige hemel. Was er verder dan de lucht ook daadwerkelijk een plek waar je alles kon vergeten? En hoe zag het er uit, Was er ook een hel?

(( OOC; Sorry ))

Ayano keek even opzij, een glimlachje speelde op haar gezicht. Ze vond het prettig om te weten dat er iemand was die het niet raar vond om midden op het plein naar de sterren te staren. Een zucht ontsnapte uit haar mond. Eigelijk had ze zich niet eens voor gesteld aan Dylan, al zou hij wel weten hoe ze heten aangezien ze niet echt een onbekende was in de night class en daarbij was Dylan ook niet echt onbekend. ''Ayano Tschumi,'' zei ze zachtjes om zich voor te stellen.

Dylan keek opzij naar Ayano. "Dylan Stonewell." Stelde hij zich voor. Hij keek weer naar de sterren, Het was zo mooi. En dan niet te vergeten dat er nog meer achter de sterren zat.. Een hele nieuwe wereld.. Zijn ogen gleden toch weer automatisch naar Ayano, Ze was een aantrekkelijk meisje en dat ontkende Dylan ook niet. Maar of het wat ging worden werd nog de vraag..

Ayano keek opzij. Een klein zwak grijnsje sierde haar lippen. ''Dylan? Mooie naam.'' zei ze eerlijk. Ze keek weer naar de sterren. ''Zeg Dylan? Waar vind je die ster op lijken?'' vroeg ze terwijl ze naar een stukje lucht wees waar wel duizend sterren waren. Als Ayano er naar keek zag ze een rondje met steel er aan. Het sterrenbeeld die bekend stond om de grote beer. Maar als je weer anders keek zag ze een smiley. Het was raar. Maar als er zoveel sterren bij elkaar waren kon je er verschillende figuren uit halen. Ze zuchtte even. 3 dagen en dan zou het gesprek gevoerd worden in het restaurant. Een nachtmerrie dus. Eigelijk had ze nog 3 dagen vrijheid. Want Ayano wist dat ze dan een fotoboek kreeg met alle benodigde kanidaten die haar ouders voor haar hadden uitgezocht. Ayano had nog zo gezegt dat ze wel iemand vond voor die tijd. Maar die tijd was voorbij en ze had nog steeds niemand gevonden. Dus ja. Mischien was het maar beter zo.